Categoriearchief: Zuihitsu

Gelegenheidsschrijfsels

C V ervolg

Levensloop, Nieuw, Zuihitsu

Ik was een draaideur-kunstenares in mijn vorige leven. Nu ben ik nog steeds kunstenares, met een ander medium: de taal. Ik wist nooit mijn draai te vinden, mede door de part-time opleiding tot docent Handvaardigheid. Het was nooit de bedoeling om voor de klas te gaan staan want Beeldende Vorming is een kliervak. Met mijn achtergrond – pesterij vanwege mijn opvallende uiterlijk – is dat vragen om problemen, wat ik inmiddels heb verwerkt. Ik ben beeldend kunstenares geworden uit overleving, niet zonder plezier! Op de kunstacademie haalde ik mijn hart op, in die lokalen waar gebeeldhouwd werd, waar ik nog niet het geduld voor had. Keramiek, hout en metaal ‘you name it we do it’. Plastische vormgeving, ruimtelijke vormgeving en tekenen waren basisvakken, net als Kunstgeschiedenis, Psychologie, Pedagogiek en Didactiek.

‘Crazy little thing called love‘.

‘We hebben een schrijfster in ons midden’ zei Rob van der Sande van Psychologie plechtig toen ik op een avond het lokaal betrad. Dat was nadat ik een stukje had ingeleverd over het belang van beeldende vorming in het onderwijs. Ik wist dat het waar was en denk aan mij als kind in de schoolbanken al schrijvende ‘dit is wat ik later ga doen’ zo klaar als een klontje en ben er stiekem nooit mee opgehouden. Ik ploeg door mijn geest als een boerin en heb een gemengd bedrijf waarin ik floreer. Het leven, met name het sociale verkeer is mijn inspiratiebron, waarin ik wijsheid oogst. Ik ben een paar keer over de kop gegaan doordat ik mij liet bepalen door anderen dan mezelf. Ik ben afgedaald in de krochten van mijn ziel: geen pretje, zacht – mijn stijl – uitgedrukt, en weer opgestaan. Over het algemeen pluk ik liever vruchten van een boom of struik, voordat ze zijn gevallen, die beperkt houdbaar zijn. Onkruid wieden middels het schrijven van ‘daily pages’ is mijn dagelijkse onderhoud en voor de rest is de opbrengt wisselend en weet ik nooit waar het naar toe gaat. Met dank aan mijn moeder voor het vertrouwen en dank aan mijn vader ‘ik leef jouw droom’.

Een stukje schrijven is niet veel anders dan een kaartje drukken, sterker: het komt uit dezelfde bron die onuitputtelijk is, en oefening baart kunst.

Mijn CV

Weg van het verdriet

Voeding, Zuihitsu

Ik twijfelde nog of ik wel zou gaan ‘je bent gek’ zei een stem in mij, maar ik ging toch. Voor de derde keer op een rij fietste ik naar de Imbosch, een gebied dat het Rozendaalse veld begrenst in het Noorden, waar ik graag bessen pluk, vossenbessen. Vanuit de Sonsbeeksingel de Apeldoornseweg op, voorbij het Sonsbeekpark inclusief de brug over de Cattepoelseweg, tot aan de Braamberg is het een flinke klim. Van daaruit lijkt het mee te vallen maar dat is vals plat, de brug over de Wagnerlaan, tot de Weg achter het bos, voorbij Moskowa en benzinestation ‘bonjour’ fiets ik gestaag omhoog. Dan wordt het wat rustiger op de weg die inmiddels zes banen telt, nog een brug, over de Schelmseweg, dan kom ik in de buurt van snelwegen, eerste afslag naar de A12, daarna de A50. Daar is ook de Carpoolplek, en de Rosendaelse Golfclub in het glooiende landschap dat zich voor me uitstrekt. De Apeldoornseweg loopt door naar het Noorden terwijl het meeste verkeer al is afgeslagen, net als het fietspad dat berg-op-berg-af gaat, langs het Nationale Verstrooigebied Delhuyzen. Daar neem ik de tweede ingang, bij het Monument voor het Onbekende Kind, een groep zwerfkeien die verzameld zijn uit diverse landen waar veel kinderen zijn omgekomen. Ik neem de Via Dolorosa, Weg van het verdriet, een landweg met een verhard fietspad door het gebied waar veel sporen te zien zijn van wilde dieren. Zwijnen wroeten graag langs de randen van het asfalt, uitwerpselen van Schotse Hooglanders, tot het einde toe. Daar kom ik aan bij het Rozendaalse veld en hier houdt de routebeschrijving op vanwege de adembenemende weidsheid van het landschap dat voor me ligt, en de stilte. Dan ben ik er nog niet, bij het bos waar ik de vossenbessen ga plukken maar hier, voorbij deze weg begint het spirituele deel van de fietstocht die zo’n 30 meter vóór een zeker bankje ten einde loopt. Daar zoek ik het olifantenpaadje op, van het pad af en daar begint het vossenbessenbos. Eerst nog een zandweg oversteken en dan via een bospad het bos inlopen waar de bessen staan. Ze zijn allemaal rijp tot overrijp deze keer, nauwelijks nog een lichtrode bes of een bloesempje te zien, hoogste tijd om de buit binnen te halen.

Hier staan zwerfkeien, belegd met kleine witte steentjes die men erop achterlaat.

Mijn CV

Levensloop, Zuihitsu

Een landweg met gaten, bezaaid met keien.

Ik heb de verlammende werking van pesten aan den lijve ondervonden: als kind veelvuldig mishandeld op straat, het schoolplein of bij het zwembad door jongens, en meisjes. Schelden, buitensluiten, belachelijk maken, en bespringen, vanwege mijn afwijkende uiterlijk. Dat ik vooral niet mocht denken dat ik ooit zou slagen in mijn leven. Dit speelde zich af nadat wij naar het dorp Losser verhuisden, toen ik vijf jaar oud was. Voor mij was het een drijfveer om op school goed mijn best te doen, zodat ik daar weg kon gaan en aan de universiteit kon studeren, wat toen nog niet kon in Twente. Eenmaal in Nijmegen hield het niet op, het getreiter, ik werd eenzaam, ging naar de kunstacademie in Arnhem. Daar heb ik mijn geluk gevonden, ben gebleven tot op de dag van vandaag. Het is me niet gelukt om een reguliere baan te vinden, hoewel ik heel wat pogingen gedaan heb, in de Cultuur-, Zorg- & Welzijnssector, en een goed mens probeer te zijn. Mijn CV is als een landweg met gaten – donkere periodes – bezaaid met keien – artistieke prestaties – waar ik trots op ben enne, ik weet inmiddels wat mijn wapens zijn.

C V ervolg

Werk van houthakkers in Boschveld – landgoed in Oosterbeek

Boom planten

Nieuw, Spijkerkwartier, Zuihitsu

Op zondag 27 februari hebben wij – het Buurt Groen Bedrijf met wel 100 vrijwilligers – extra bomen geplant in de Steenstraat. De straat – bekend van Monopoly – was iets te stenig geworden na de herinrichting. Het idee van ‘shared space’ was bovendien uit de hand gelopen: zonder verkeersregeling met de bedoeling dat alle gebruikers op elkaar letten. Er werd over stoepen gereden en geparkeerd door automobilisten, wat mogelijk was door de flauwe overgangen, en er was sprake van hitte-stress. De nieuwe amberbomen groeien gestaag, maar zijn niet met genoeg, vandaar deze actie.

Van tevoren waren de gaten al gegraven en gevuld met vruchtbare aarde, bomen werden afgeleverd inclusief wilgentenen. Alles werd afgeschermd met behulp van rood-witte hekken. Die werden op de dag zelf gebruikt door een aantal vrijwilligers dat het verkeer regelde, waaronder een man die mij aan iemand deed denken: Joop van de Ende. Elk team werd voorzien van soep met brood en zo kwam het contact met team 4 tot stand. Zag ik daar Mark Rutte in een broodje happen, die bij ons kwam buurten? Cathelijne Bouwkamp, wethouder namens Groen Links was in elk geval aanwezig.

Maar liefst 10 bomen zijn erbij gekomen, met ruime boomspiegels en planten die zijn afgeschermd door gevlochten wilgentenen. De ijzeren hekwerken rondom de bestaande bomen zijn verwijderd en ook voorzien van ruimte voor planten. Ik fiets of loop elke dag langs de Prunus cerasifera ‘Nigra’ – rode Kerspruim – die wij – team 3 – daar hebben geplant, tegenover de winkel voor kunstenaarsbenodigdheden Gerstaecker, op de 120ste geboortedag van mijn oma Gezina Fischer-Damhuis. Het boompje is meteen gaan bloeien, net als enkele takken die nu bij mij in de keuken op de vaas staan.

Zie https://mijnspijkerkwartier.nl/berichten/bomen-planten-steenstraat

Uitzicht

Nieuw, Wandelingen, Zuihitsu

Het Herikhuizerveld is de oorspronkelijke naam van de Posbank, in het zuiden van het schitterende Veluwemassief. Hier in Arnhem zat ook het gebouw van de Postbank, wat ik altijd verwarrend vond. Het zit zo: ter ere van G. A. Pos, de tweede directeur van de ANWB, werd op één van de hoogste punten in het gebied – in 1921 – een bank gebouwd: de Posbank. Op de weg staan verkeersborden die wijzen die kant uit, naar die stenen bank met dat mooie uitzicht met Paviljoen de Posbank er naast.

De Posbank, een stip centraal aan de horizon

Deze foto – s – is – zijn – genomen aan de andere kant van dit gebied, in Rheden.

Met Izzy
Foto Door

Weekend

Nieuw, Wandelingen, Zuihitsu

Stukje bij beetje dringt tot me door dat dit zijn geen tijden zijn voor watjes. Ik loop daarom dagelijks een ronde door de natuur, vaak dezelfde gebieden, rondom Arnhem waar ik vaak heen fiets. Soms pak ik de bus omdat Ayla – hond – bij me is en soms neem ik de trein, alleen of met René – vriend – of Marijke – zus – of anderen, wekelijks loop ik met het wandelgroepje van Door. Elke maandagochtend een andere bestemming, bijvoorbeeld Mariendaal, de Posbank, Duno of het Bergherbos bij Beek. Volgende keer: de Wodanseiken – 400 tot 600 jaar oud – in Wolfheze, en voor mij is dan het weekend begonnen. Op maandag en dinsdag ben ik vrij!

Ochtendnevel

Maandagochtend is mijn ‘zaterdagochtend’, en dinsdag is mijn ‘zondag’ een dag om uit te slapen, wat ik een hele poos niet meer kon, omdat mijn ritme te streng was. Om 6.30 uur opstaan, en rond 8.15 de deur uit om te werken of te sporten was een uitdaging. Nu de zomertijd weer voorbij is word ik om 5.30 wakker en moet mijn best doen om te streamen. Ik ben ritme-gevoelig en dat is goed om te weten want ik heb daar rekening mee te houden, en ja, ik hou van dansen.

Weerspiegeling in het water

Op dinsdagavond, mijn zondagavond bereid ik mij voor op de komende werkweek, zorg dat het huis is opgeruimd, net als ikzelf. Zijn er nog dingen die moeten gebeuren, doe het nu want de komende dagen heb ik daar geen tijd meer voor. Mijn agenda is gevuld, met hier en daar wat lege ruimte, voor spontane invallen.

IK
Foto Door

Hormonen

Nieuw, Zuihitsu

Ik heb een hormoongevoelige tumor gehad in mijn rechter borst, die geamputeerd is, en draag een uitwendige prothese. Daarna heb ik chemotherapie gehad en heb ik me laten bestralen, waardoor een inwendige prothese niet meer mogelijk is omdat de celstructuur van de huid gesloopt is. Mijn menstruatie is tijdens de behandeling abrupt gestopt, nooit weer terug gekomen, wat ik wel jammer vond. Het is nu 10 jaar geleden, ben inmiddels de 60 gepasseerd.

Ik mocht/mag geen medicijnen gebruiken die mijn hormoonhuishouding beïnvloeden, tegen overgangsverschijnselen, de overgang die vrij vlot voorbij was. Ik leef sindsdien met het ritme van de maan, eet ook geen vlees van dieren die hormonen toegediend hebben gekregen. Sowieso eet ik weinig dieren, want ik hou van dieren, en koop ik enkel producten van biodynamische landbouwbedrijven die geen bestrijdingsmiddelen gebruiken.

Ik heb mij niet laten prikken omdat mijn lichaam ‘nee’ zei en omdat er, zoals later bleek maar weinig bekend is over de invloed van het vaccin op de hormoonhuishouding. Er gaan geruchten rond die me vertellen dat er vrouwen zijn wiens menstruatie verstoord is geraakt na de inenting. Een enkele keer liet ik mij testen want voor de QR-code ben ik niet bang, maar ik weiger mij op te offeren.

Ik laat mij niet van de wijs brengen door mensen die mij in het hok plaatsen van ‘asociale stommeling’ en voel me geroepen om uit te breken. Mijn weerstand tegen deze naargeestige groepsdruk – ik hou mijn hart vast – groeit met de dag. Het vertrouwen in mijn gevoel is groter dan in de geneeskunde, net als mijn vertrouwen in de regering. Hoe lang duurt dit nog en hoe ver gaat dit, gedoe?

Het oprukkende jeneverbessenbos op de Hoge Veluwe

Ik geloof wel in de helende werking van dagelijks wandelen in de natuur, door weidse lansschappen, stekelige bosjes, langs de oevers van rivieren die ons omringen. Ik geloof ook in de wijsheid van mijn lichaam dat me vertelt wat ik moet doen, en oefen mijn geest door elke dag te beginnen en af te sluiten met – Zen – meditatie. Ik ben niet van plan om mij te laten prikken, omdat het voor mij geen oplossing is voor de crisis waar we nu in zijn beland.

Spoor

Nieuw, Zuihitsu

Het zegt je waarschijnlijk niks maar het is de plek waar ik herboren ben.

In 1984 vond ik na een lange zoektocht een heerlijk kraakpand aan de Amsterdamseweg, nummer 40-42 in Arnhem. Naast ons huis lag het braakliggende terrein van Neproma, waar een poetsdoekenfabriek stond, die net gesloopt was. Het huis naast ons was net niet van de sloop gered, een half afgebroken bouwval. Het gebied ligt pal achter het centrale station, een stuk grond dat op den duur door de natuur werd heroverd. Ik heb mij verbonden met die plek en denk aan dat huis als ik op weg ben naar Boschveld, een heel eind verderop. Ik fiets daar langs het spoor, door het gebied heen dat ooit onze tuin was. Daar werd ik, Twents meisje ‘ik kom uut Losser en ik weet van niks’ een Arnhemse, geworteld in deze stad aan de Jansbeek. Het huis is gesloopt, het station is verbreed met spoor 11 dat over onze oude keukenvloer ligt en heet nu Centraal Station, de Gletsjer.

Kabels in de grond

Langs ons tuinpad verscheen het gebouw van Breedband, en binnenkort wordt hier een rijtje Arnhemse Heerenhuizen gebouwd. Het zal mij benieuwen.

Drys

Zuihitsu

Een pas op de plaats: terug kijken en vooruit zien. Op donderdag 19 maart voorzag ik niet dat Drys twee dagen later in Otterlo terecht kwam. Het ging heel snel: op vrijdag heb ik met Fredie van de Hollandse Smousen gesproken over mijn moeite met hem: een boeren hond in een stadse omgeving. Dezelfde dag nog kwam Wilma langs om kennis te maken, en de volgende dag heb ik Drys daar gebracht, met Fiona in de auto. Die woont nu in een afgelegen huis aan een zandweg, bij een fijne familie met nog een hond en een poesje. Aan de overkant van de weg is een hondenlosloopgebied waar hij zijn sociale hart kan ophalen. Ik geloof dat hij daar thuis hoort! Ik loop weer met Ayla, de bruine labrador van Annie, elke donderdag: zij blij en ik ook. Er is veel gebeurt sindsdien: een sombere periode waarin ik het leven opnieuw heb uitgevonden.

Armoe

Zuihitsu

Het kost moeite om niet mee te gaan in de paniek die er heerst als gevolg van het Corona-virus onder zzp’ers. Ik heb die ervaring gehad nadat ik geen werk meer kon aannemen in de Zorg als gevolg van een medische behandeling. Dat is al weer een poosje geleden, hoop is echter nooit weg, de wanhoop ligt altijd op de loer. Dan helpt het om te beseffen hoe rijk ik eigenlijk ben, de vrijheid te waarderen om elke dag een boswandeling te maken. Ik heb tijd om boeken te lezen, te schrijven, een hond op te voeden, elke dag eten wat ik wil, te herstellen. Die paniek om centen heb ik achter me gelaten door de uitkering die elke maand wordt gestort, plus toeslagen voor de huur, en de zorg. Ik heb geen eigen huis of extreme vaste lasten, en dat is mooi meegenomen. Die armoede valt wel mee dus, al ben ik liever wat rijker.