Er zat een spin – diameter 2 cm – in de slaapkamer op de muur boven het raam vlak tegen het plafond. Ik vond het niet zo’n goed idee en heb een glas gepakt, kartonnetje en huishoudtrap. Zo zag ik de spin mooi bewegen met haar/zijn lange poten achter glas en zette haar/hem buiten. Een week later zat er weer een spin, iets kleiner en die mocht blijven, boven in de hoek naast het raam. Ze – ik noem haar zo – kreeg gezelschap van een tweede spin, oh jee! en stelde me een hele familie spin voor. Maar nee, het was de spin zelf die zich van haar krappe jas ontdeed, de verstrengeling duurde enkele dagen. Ze bleef zitten waar ze zat en groeide tot wel twee maal zo groot in haar nieuwe omhulsel en bleef nog een poosje. Ze vrat ze haar eigen huid op die verschrompelde en transparant werd. Een paar dagen geleden zat ze op het plafond, schrok van mij toen ik het licht aan deed en liep met snelle pasjes richting raam. Spin zal honger gehad hebben, klaar met de transformatie, heb haar niet meer gezien.

Vandaag herdenken we het vertrek van Jezus naar Tibet, waar hij de rest van zijn leven doorbracht. Hij was niet aan het kruis gestorven dankzij de technieken die hij in India leerde van de fakirs. Voor dag en dauw trekt men er op uit in Twente – Dauwtrappen – want op reis gaan dat doe je in de vroege ochtend. Hij ging met een delegatie naar het Oosten, het land van de Taoïsten waar zijn wonden weer dicht groeiden. Met Pinksteren vieren we zijn aankomst in het land van de rijzende zon: de heilige geest daalt neder via de muziek die ons rechtstreeks in het hart raakt. Jezus leeft en we hoeven ons niet schuldig te voelen want het heeft zo moeten zijn, maar dat is interpretatie. Het verhaal van Jezus speelt zich af rond het jaar 0 en toevallig kwam deze uitleg in het jaar 2000 op mijn pad via documentaires op National Geography en Discovery. Mijn moeder droeg er een steentje aan bij want zij geloofde ook dat het allemaal heel anders gegaan is. De onbevlekte ontvangenis van Jezus door Maria is nog zo’n fantastisch verhaal dat niet waar kan zijn, net als de figuur van Judas de verrader, en Maria Magdalena de gevallen vrouw. Ze zijn naast Jezus hoofdrolspelers in de film Jezus Christ Superstar uit 1973 gebaseerd op de Rockopera met dezelfde titel uit 1970.

Een stomp in mijn maag was het en een klap op de bek kreeg ze terug van mij.

Het is bijna twee jaar geleden dat we ruzie kregen na het sporten in Rijkerswoerd tijdens de fietstocht op de terugweg. Achteraf gezien was het geen wonder dat het gebeurde want er waren spanningen tussen haar en mij, afgezien van onze eigen spanning.

Een vriendin vroeg mij om samen te sporten in Arnhem-Zuid en ik hapte toe want de sportschool ging dicht vanwege Corona en ik had behoefte aan structuur. Twee keer in de week Pilates op de tribune van het voetbalveld, lekker in de buitenlucht. Nou is voetbal niet mijn ding, zacht uitgedrukt maar ik genoot van de plek waar het weer en de wind vrij spel hadden. De lessen van Isabella waren goed afgestemd op onze – vrouwen op leeftijd – behoeften en ik merkte al gauw de weldaad van alle moeite. ‘Als het regent kun je met mij meerijden’ zei de vriendin en zo gezegd zo gedaan, reden we in haar Audi richting Rijkerswoerd. Meestal troffen wij elkaar aan het begin van de John Frostbrug om samen helemaal naar het zuiden van de stad te fietsen. Tot ze zich stoorde aan mijn zogenaamde afhankelijkheid ‘ik vind het niet prettig dat je afhankelijk van mij bent’ zei ze letterlijk. Het kwam als een bliksem bij heldere hemel want zij had mij toch uitgenodigd om voortaan samen te sporten en mee te rijden. Inmiddels had ik me bij de loopgroep aangesloten, op maandag, zij bij de krachttraining op donderdag en lieten wij elkaar met rust. Zij kocht een elektrische fiets, we spraken niet meer af bij de brug en ik ging op donderdag die kant uit, terwijl zij Pilates op dinsdag deed. Af en toe overlapten wij elkaar en fietsten we samen terug naar huis terwijl we onze levens deelden. Onderweg naar huis zagen we de vele ganzen in het gras langs het water. ‘Waarom zijn ganzen toch zo dom?’ vroeg ze en we kregen het over eigenschappen die wij mensen op dieren projecteren. Schapen zijn meelopers bijvoorbeeld en ondertussen moesten we stoppen bij een voetgangersoversteekplaats waar een gesluierde vrouw met kinderwagen de weg overstak. ‘Dat is nou een meeloper’ riep ze uit ‘hoe weet je dat?’ vroeg ik, denkend aan mijn gesluierde collega’s bij 2Switch.

‘Je doet me heel erg pijn’ zei ze enne ‘je bent iemand die zich superieur voelt’ enne ‘je kunt niet tegen kritiek’. We fietsten door en ik incasseerde haar stoot ‘oh, vind je mij arrogant?’ vroeg ik nog, we kibbelden voort, tot ze voorstelde om niks meer te zeggen. Ik hield mijn mond terwijl de spanning in mijn lijf toenam tot zij doorging met haar verhaal en ik haar op de bek sloeg: ‘moet je zelf ook je kop dicht houden’. Ik fietste vooruit, kreeg bijna geen adem en liet haar achter zonder achterom te kijken, tot aan het stoplicht bij de Steenstraat. Ze was weg en sindsdien hebben wij niet meer met elkaar gesproken, want pestkoppen mijd ik. Haar omschrijving van mij – die van narcist – was uitgebreid met racist, weet ik uit een betrouwbare bron.