Hey Monique, ik ben benaderd door een schat van een jongen die ik ken van het hondenveld. Hij worstelt zich door het eindjaar van de kunstacademie. Hij wil iets maken met stof, heeft plannen en het ontwerp klaar. Ik ben niet zo van de stofprojecten, moest aan jou denken. Ik stuur jou even zijn vraag door. Als jij hem niet kunt helpen, maar weet je wel een ander die dat mogelijk wel kan, wil jij dit bericht dan doorsturen?

Hoi Margreet, ik ben op zoek naar iemand die mij wat advies kan geven over het maken van een – levensgrote – aap van stof. Ik heb schetsen klaar en een hele hoop stoffen liggen, maar merk dat ik vastloop op hoe ik de houding goed kan krijgen door de stof juist te verbinden. Zou jij mij binnenkort daarmee kunnen helpen? Als tegenprestatie kan ik één van de 100+ eenden beeldjes aanbieden, naar keuze.

Hoi Margreet, mijn heilige boekje – agenda – laat dit niet toe. Wel erg leuk zeg een grote aap van stof.

… dat zou toch jammer zijn. Is een heel erg lieve jongen. Heeft een klein – hulp – hondje. Misschien een idee te vragen of hij bijv. al met 1 uurtje geholpen is? Hij heeft zelf weinig tijd, vanwege die gestoord hoge examenstress. Hij heeft alles al, idee, stof, alleen geen ervaring. Niet zo gek dat ik aan jou denk!

Ik heb die dingen gedaan maar ik doe dat niet meer, andere weg ingeslagen. Word al moe van het idee.

Ken je iemand die even met hem mee kan kijken?

Waarom? Het is geen kleuter toch of een aap!

Autistisch, burn-out, nare dwang van niet bepaald pedagogisch ‘academie’ systeem. Is zelfs de vraag of je iemand anders kent om eventjes te helpen je teveel? Ik heb zelf geen verstand van hoe die stof aan te pakken … maar laat verder maar.

Het spijt me. Ik zit er niet op te wachten, ook niet op een eend als tegenprestatie. Vragen mag altijd, net als nee zeggen toch?

Op een normale manier nee zeggen is altijd okay.

Heb ik gedaan maar je bleef aandringen.

Een uur later.

Belachelijk.

Dankjewel.

De ring is bijna klaar! Het is een lang verhaal dat nu aan me voorbij gaat, die ring: de steen en het goud. Ik heb ooit, tijdens de studie Handvaardigheid op de kunstacademie een antieke kast omgebouwd tot poppenhuis, voor Ingrid. Toen het ‘Dolhuis’ klaar was en ze mij het resterende bedrag voor de opdracht wou betalen vroeg ik de ring die zij droeg. ‘Die wil ik wel’ in plaats van de 500 gulden die ze mij nog verschuldigd was en dat mocht. Mijn broer Mark vond dat ik me had laten bedonderen, met die kermisring. Het was een originele bisschopsring uit Rusland van rood goud met een amethist die eigenlijk iets te groot was voor mij. Het is wel eens voorgekomen dat ik de ring kwijt was omdat die van mijn vinger was geschoven. Ik besloot om er een hanger van te laten maken door edelsmid Hendrik Stollé, die tot de conclusie kwam dat het een synthetische steen was vanwege de afmeting, wat niet waar was. Hij maakte er een snoepje van, dat ik niet mooi vond en vroeg hem de hanger aan te passen, in ruil voor het resterende goud. ‘Jij houdt niet genoeg van je lichaam om deze hanger te dragen’ mopperde hij. Ik vond het nog steeds niet mooi en liet mijn moeder zien wat hij had gemaakt en zij was meteen verkocht! Ze droeg de hanger die haar wel heel mooi stond jarenlang tot en met haar dood. Ik was er nog altijd niet blij mee en vroeg een andere edelsmid om er weer een ring van te maken, gecombineerd met mijn moeders gouden trouwring met mijn vaders naam. We kwamen er niet uit en tenslotte kwam ik Anne-Marieke tegen die les geeft in edelsmeden bij Rozet, en zo is het gekomen dat ik er zelf mee aan de slag ben gegaan. Ik heb het ding gesloopt en het kleine beetje rode goud – het grootste deel was naar Hendrik gegaan – samen gesmolten met de trouwring en opnieuw gecombineerd met de steen.