Er zat een grote spin in de slaapkamer op de muur boven het raam vlak tegen het plafond. Ik vond het niet zo’n goed idee en heb een glas gepakt, kartonnetje en huishoudtrap. Zo zag ik de spin mooi bewegen met haar/zijn lange poten achter glas en zette haar/hem buiten. Een week later zat er weer een spin, iets kleiner en die mocht blijven, boven in de hoek naast het raam. Ze – ik noem haar zo – kreeg gezelschap van een tweede spin, oh jee! en stelde me een hele familie spin voor. Maar nee, het was de spin zelf die zich van haar krappe jas ontdeed, de verstrengeling duurde enkele dagen. Ze bleef zitten waar ze zat en groeide tot wel twee maal zo groot in haar nieuwe omhulsel en bleef nog een poosje. Ze vrat ze haar eigen huid op die verschrompelde en transparant werd. Een paar dagen geleden zat ze op het plafond, schrok van mij toen ik het licht aan deed en liep met snelle pasjes richting raam. Spin zal honger gehad hebben, klaar met de transformatie, heb haar niet meer gezien.

Een half jaar later komt Ellen logeren: aanleiding om de slaapkamer op te schonen. Ik zuig het stoffelijke overschot aan het plafond op en inspecteer de ruimte rondom de verwarming. Komt er weer een spin te voorschijn die in elkaar gevouwen zit maar een pootje uitsteekt ‘he laat me met rust’. Na enig speurwerk op het internet concludeer ik dat Spin met winterslaap is en laat haar/hem met rust. Ik attendeer Ellen op de aanwezigheid die daar niet moeilijk over doet. Vervolgens ligt er een tweede naast, beiden keurig opgevouwen in elkaars gezelschap. Dan kom ik er achter dat het waarschijnlijk toch anders is dan ik had gedacht. Spin was toch wel aan het paren daarboven tegen het plafond en heeft daarna het mannetje doodgemaakt en leeg gezogen. Daarna heeft ze eieren gelegd en zich een plekje gezocht om te sterven, niet ongestoord door mij. Er zit namelijk geen beweging meer in of nog steeds niet terwijl het voorjaar in de lucht hangt. Ik wacht het af voordat ik haar ga ruimen.