Koepel de Hoop

1

‘Hoe wist je dat hij niet van je hield?’

‘Hij zei dat ik bebloed maandverband in de wc liet rondslingeren, en of ik dat even wou opruimen.’

‘Hoe weet je dat zij niet van je houdt?’

‘Omdat ze remsporen in de wc had gezien’ en omdat ‘haar zoon ook zo smerig is en of ik wel wist dat een vriend van haar had gekokhalsd bij het betreden van zijn hut.’

 ‘Hoe weet je dat hij niet van je houdt?’

Daar bedoelde ze mijn huidige vriend mee waar ik zielsveel van houd. 

‘Hij doet lelijk tegen me als het niet goed met me gaat.’

‘Wat is lelijk doen?’ vroeg ze maar ik was het zat, haar vragen, en ging aan het werk. Sinds vorige week heb ik weer contact met Josephine, na een periode van stilzwijgen. Ze bemoeide zich niet met mij, liet me mijn gang gaan tot ik een potje begon te klagen tegen haar over Isabel die het huis niet netjes had achtergelaten. Het waren de werklui van Bruynzeel dat weet ik ook wel maar ‘ik ben zonder personeel opgevoed en zelf nooit personeel geweest’ zei ik tegen haar terwijl ik verkreukelde lakens gladstreek. Dat was nadat ik het gloednieuwe keukenblokje had schoongemaakt en opgeruimd. De eerste keer dat ze tegen me sprak was toen ik Drys nog had, de pup die zo druk was. Dat kwam volgens haar omdat ik zoveel van Ayla – bruine labrador – hield en er daarom geen plek was voor hem in mijn hart. Ze sprak deze woorden zomaar vanuit het niets uit. Nooit eerder was ik in gesprek met haar, wel met hem, Willie, lange gesprekken zelfs. Zijn levensmotto ‘het kan allemaal nog veel erger’ nam ik ter harte. Kennelijk heb ik haar met mijn gemopper uitgenodigd om te praten en dat vind ik prima.

Ik heb vandaag een fooi van 20 euro gekregen die de gasten op de eettafel hebben achtergelaten, nadat ze eerder zijn vertrokken en de sleutel onder de waterbak voor vogels in de tuin hebben gelegd.  ‘We hebben het prima naar onze zin gehad en willen graag nog eens terugkomen’ stond er op de voicemail, en ‘er ligt een presentje voor je onder het rooster op tafel’.

Josephine kan gedachten lezen, of het komt doordat ze mij al zo lang kent, dat ze weet wat er in mij om gaat. Er is nog iemand die me begroet vandaag: Buizerd die gaat helemaal los ‘miaauaauww’. Het voorjaar hangt in de lucht maar het is koud en het miezert. Wellicht wil die dat wel tegen me zeggen maar dat weet je niet. Een bleek zonnetje doorbreekt de sfeer. 

‘En waarom vind jij haar gek?’ doelend op mijn vriendin Edith.

‘Toen ze vroeg of ik wel eens aan kinderen vertel dat er een schilderij onder het bed ligt van een jongeman die de verkeerde kant koos tijdens de oorlog.’

Isabel heeft Willie, haar vader in een vuilniszak gestopt en hem onder het bed van tante geschoven, voor zijn eigen bestwil. Er hangt nog wel een fotootje van hem als kind, recht tegenover Josephine, zijn moeder in de dakkapel op de slaapkamer. Die foto is net als het schilderij dat zelfs twee keer naar beneden kwam ook al eens van de muur gevallen. Hij mag blijven, net als zijn vrouw in haar jonge jaren en de tantes, in zijn onschuld. 

‘Waar ben je helemaal op afgeknapt?’

‘Ze zei dat mensen met kinderen betere mensen zijn.’

En toen was het weer stil. 

In het bos rondom de koepel lijkt de tijd stil te staan.

2

Onderweg naar de koepel vlogen er tientallen vogeltjes op vanuit de berm zodra ik langs fietste, waar ik vrolijk van werd. Ik ging naar de koepel om die in orde te brengen zodat er gasten kunnen komen en had weer een gesprekje met Josephine.

‘Je zei dat ik geen ruimte had voor Drys in mijn hart vanwege Ayla.’

Ze knikte en spande haar neusvleugels.

‘Je kunt niet zomaar een hond uit je hart zetten om plaats te maken voor een andere hond.’

Ze zei dat ze dat niet had bedoeld.

Ik zette de boiler aan en ging aan het werk, lakens ontkreuken door ze heel strak op te vouwen en luiken ontgrendelen. Daarna ging ik lunchen, met de Vrij Nederland en alle werkzaamheden één voor één uitvoeren, om te beginnen met schoonmaken van de kleine keuken. Het blauwe kleedje in de badkamer was vuil en ik besloot om een wasje te draaien, samen met wat klein spul uit de keuken. Ondertussen het bed opmaken en het hele huis inclusief trap naar boven stofzuigen. Het viel mee met de lieveheersbeestjes die in de winter en masse binnenkomen via de kozijnen. Voorzichtig schoof ik ze bij elkaar en wierp ze weer naar buiten. Ik dacht na over wat ze had gezegd en ondertussen bleef de wasmachine maar draaien, dreinen. Het hield niet op terwijl de 49 minuten dat die er over zou doen allang verstreken waren, heen en weer draaien zonder te centrifugeren. Ik werd pissig en zette het apparaat uit, met kletsnat wasgoed dat ik uitwrong en aan het rekje hing te drogen. De wasmachine is vrij nieuw maar heeft kuren en als dit vaker gebeurt zal ik binnen de garantietijd aan de bel trekken.