‘Je kunt wel zien dat het een rashond is’ zei een man op straat die me zag lopen met mijn pup van 10 weken op de arm. Tati was pikzwart met een witte tekening op zijn kop, als een clown met een glanzende dropneus. Hij was een klikoterrier, die steeds meer op een Smous ging lijken met zijn strokleurige plukvacht. Op dertienjarige leeftijd kwamen wij op het strand van Schiermonnikoog een vrouw tegen. ‘Is hij een Hollandse Smous?’ vroeg ze en ik schreef die naam op. Keek er niet meer naar om, tot na zijn dood op 16-jarige leeftijd. Ik had dolgraag een nakomeling gehad maar dat feestje ging niet door en mijn verdriet was groot toen Tati er niet meer was.

Alhoewel, die keer dat hij een vrouwtje op zijn pad kreeg was ik haast vergeten. Een kleine harige hond met een zilveren halsketting bleef om ons heen drentelen, duidelijk in the mood for love. Tati viel op Maltezer leeuwtjes en dit was er zo eentje maar dan in het zwart. Het was op de Boulevard Heuvelink dat zij zich bij ons voegde zonder een baas in de buurt. Op de hoek bij het Emma-plantsoen raakte Tati in vervoering, ik zie nog zijn gelukzalige blik. Het hondje draaide een slag en daar stonden ze dan een poosje aan elkaar vast, tot zij loskwam. Ze rende weg en kwam nooit weerom, terwijl hij nog lang tevergeefs bleef zoeken.

Na een teleurstellende periode van speuren op het internet naar een pup dook ik op een dag de naam weer op en kwam op www.smoushond.nl. De herkenning was groot bij het zien van een hele rij Smouzen op de homepage: zijn familie! Ik schreef mij meteen in en kwam op de wachtlijst van wel anderhalf tot twee jaar. Ondertussen kwam er weer een hond in mijn leven: Ayla, een bruine labrador – heel wat anders – die dringend iemand nodig had: mij. Ik liep dagelijks een grote ronde met haar en iedereen was blij. Het gezin werd mijn bonusfamilie en de hond mijn bonushond waar ik ongemerkt een sterke band mee kreeg.

Na anderhalf jaar begon iedereen een beetje nerveus te worden omdat er elk ogenblik een pup kon komen. Dat bleek terecht want Drys was veel te druk voor Ayla die inmiddels op leeftijd was, een inschattingsfout. Ik ben haar verliefde blik nog niet vergeten die zich al gauw mengde met wanhoop. In het drukke gezin met vier jonge kinderen was ik aan het einde van de middag haar steunpilaar geweest, tot nu. Iedereen werd verliefd, de hele buurt was dol op Drys en ik moest kiezen, voor hem ten koste van haar. Dat ging me niet in de koude kleren zitten en eindigde in de moeilijke beslissing om hem over te dragen.

Sindsdien ben ik bonusbaas van meerdere honden die op mijn pad zijn gekomen: Ayla, Mickey, Meisi, Lisa, Bibi. Inmiddels hoef ik niet meer zo nodig een eigen hond, alhoewel ik er van droom en op de wachtlijst sta voor herplaatsing. Geen pup meer voor mij vooralsnog want ik heb mijn lesje gehad maar je weet nooit helemaal hoe het loopt. Wel zal het een beige hond zijn die niet haart, met een vrolijke pluimstaart. Een lange neus en bruine ogen die zwart omrand zijn, niet te groot of te klein, en waaks: een Teddie, een Jopie, een Tati maar nu nog ff nie. Misschien moet het deze keer een teefje zijn.