1

Dat ze mij niet mag laat ze duidelijk merken. Terwijl ik niets op haar tegen heb behalve dan haar afwijzing. Ze eet geen vis maar dat wist ik niet en had het niet gecheckt want wij houden er allemaal van. We zijn dol op koken en eten en daarom had ik Mark en Maaike uitgenodigd bij mij thuis om deze traditie voort te zetten. Mijn recept: ui bakken, aubergine, tomaten en kruiden toevoegen, verse tonijn er op leggen, deksel op de pan, stoven. We gingen uit op de Korenmarkt en daar vertelde Mark dat hij was gaan roken nadat onze ouders zich niet aan hun belofte hadden gehouden. Mark mocht zijn rijbewijs gaan halen als hij niet zou roken tot zijn achttiende, maar toen waren ze blut. Er ging een poosje overheen tot Mark een jaar in Polen ging studeren terwijl hij en Maaike samenwoonden in Hengelo in een flat aan de rand van de stad. Ik ging mee met uitzwaaien toen hij op de bus naar Wroclaw ging. Toen schreef je nog brieven, wat ik deed nadat ik verhuisde naar de Klarendalseweg.

In de zomer van 1993 ging het met mij helemaal mis! Er was een hoop gedoe tussen Marijke en mij, zo erg dat ik liever niet met haar en Theo onder één dak wou slapen toen pa en ma 40 jaar getrouwd waren. Mark onderbrak zijn verblijf, kwam ook naar huis en ik vroeg hem of ik een nachtje bij hem kon slapen. Dat mocht maar dat zag Maaike niet zitten wat hij pas tegen me zei toen ik bij hen aankwam en ik meteen weer kon gaan.

Mark leerde daar een vrouw kennen maar kreeg er flink van langs van onze ouders. Ook Maaikes moeder bemoeide zich ermee en nodigde pa, ma en mij uit met Kerst in haar flat. Mark bleef bij haar en ging afstuderen aan de TU in Enschede op Chaostheorie. Ik was een jaar later bij zijn diploma-uitreiking aanwezig en vond zijn onderwerp heel interessant. Met mij ging het helemaal niet goed maar liet er niets van merken, aan hem.

Het jaar 1994 was voor mij een rampjaar waarin ik afgleed richting depressie. Op 20 december werd ik opgenomen in Veluweland, een Psycho Therapeutische Gemeenschap in Lunteren, voor een verblijf van 7 maanden. Daar kwam ik terecht in een groep mensen met complexe psychische problematiek, wat niet niks was. Mijn familie werd uitgenodigd om op gesprek te komen, het hele gezin om inzicht te krijgen in mijn problematiek.

Marijke en Theo werden apart uitgenodigd en de eindconclusie was dat er sprake was van een over-intieme relatie tussen hen en mij. Voor de rest kwam er weinig meer uit dan dat maar het belangrijkste was het herstel van de depressie. De behandeling was geslaagd maar het inzicht uit zicht en al snel viel ik terug. Pa was not amused ‘je bent een nagel aan mijn doodskist’ zei hij en ik gleed weer af en Veluweland kon me niet helpen.

2

Ik werd midden in de nacht wakker met het gevoel dat ik hem was: Mark, mijn hoofd was zijn hoofd heel gek. Het duurde maar kort en ik herstelde me gauw. Nog eens en weer herstellen en nog eens tot het uitgewerkt was. Zoiets verzin je toch niet en toch gebeurde het: ik was in de huid van mijn broer gekropen. We spreken elkaar al bijna 24 jaar niet meer en dat weet ik zo goed omdat deze verwijdering kort na zijn huwelijk in gang ging. Ik was er dus niet bij en dat neemt hij me kwalijk.

Nu heb ik een hele grote stap in de tijd gemaakt die onnavolgbaar is en daarom volgt er nu een reconstructie in kleinere stappen. Van de behandeling in Veluweland, de verhuizing van pa en ma de Reekersgaarden, de terugval, hun 45- jarig jubileum, mijn verhuizing naar de Emmastraat, zijn baan bij Baan en verhuizing naar Veenendaal, de komst van Tati, pa’s overlijden, de geboorte van zijn kinderen, tante Nardie’s uitvaart, de bemiddeling, zijn 12,5 jarig huwelijksfeest tot Floors huwelijk.

3

Vannacht aan het waakdromen: wakker liggen met gedachten. Ik droomde dat ik leukemie had en dat ik Mark de schuld gaf ‘het is jouw schuld’. Zijn afwijzing was het verwijt van mij aan hem en ik wou hem niet meer zien. ‘Het kost mij het leven’ net zoals pa mij verweet een nagel aan zijn doodskist te zijn. Ik vermoed dat Mark mij verwijt dat zijn dood mijn schuld is enzovoort, het schiet niet op. Praten doen we niet en daarom lijkt deze tweespalt eindeloos.

Ik heb een documentaire gezien van Floortje Dessing waarin ze Maggie nog eens opzoekt in Nepal. Het is een Amerikaanse vrouw die een weeshuis runt en Floortje was daar al eens eerder geweest. Nu ging ze nog eens kijken bij Maggie die een school heeft gebouwd en zich stevig heeft geworteld in de samenleving. Ze lacht als Maaike, ze lijkt op Maaike, het is Maaike in een ander bestaan en ook weer niet. Ze werkt bij de kinderopvang en helpt gezinnen met opvoedproblemen.