Tante Nelly bracht me naar de trein en leerde me de snelle route langs het spoor, terwijl ze me – ik liep heel rustig – nauwelijks kon bijhouden. Op de terugreis van Boxtel naar Arnhem zag ik de twee vrouwen weer zitten, hetzelfde stel als op de heenreis maar nu van achteren. Ik herkende het haar van de tengere dat zo bijzonder was, bruin met blonde highlights en ging weer niet in toeval geloven. Ik denk aan de rode schroevendraaier, die niet van mij was maar van wie dan wel? Pas na zijn dood, in januari kwam ik er achter dat het de zijne was, ongewild geruild met mijn oranje combinatietang die waarschijnlijk in zijn gereedschapskist is beland. Een paar jaar geleden kreeg ik een andere – groene – tang van Edith waarvan de rubberen handvaten verschoven waren. Die heb ik op de verwarming gelegd en terug geschoven, wat typerend is voor de band met oom Jan, heel handig. Ooit wou hij zijn schuur verplaatsen, die net iets de dicht bij het huis stond, in Lennisheuvel. De grote houten schuur stond op een fundament van beton en Jan dacht er volgens anderen te gemakkelijk over. Niemand die hem wou helpen dus deed hij het zelf wel door het hele geval op rolletjes te zetten en als een trein opzij te duwen.
Hij heeft mij geïnspireerd om hetzelfde met mijn keukenblok te doen, verplaatsen. Niemand wou helpen, geen bedrijf dat het aandurfde vanwege diverse redenen. Toen heb ik mijn rode kruiskop gepakt en de deurtjes losgeschroefd, daarna het blad en de rest is geschiedenis. Er is één ding dat me spijt: dat Jan nooit heeft gezien wat ik heb gedaan. Ik wist niet dat het zijn schroevendraaier was en dat maakt het verhaal zo wonderlijk. Ik weet ook niet hoe het komt dat ik het opeens wel wist, alhoewel het niet eens zo gek is. Wanneer iemand sterft gaat je brein aan de gang, buiten het bewustzijn om. Het is de kunst om het gewoon te laten gebeuren, toe te laten hoe de film zich afspeelt. Opeens viel het kwartje, afgelopen voorjaar, een paar maanden na zijn uitvaart waar ik niet bij was omdat de rouwkaart op mijn vorige adres was bezorgd. Ik had mijn keukenanekdote willen vertellen, want dat is wat ze deden in een kleine kring. Schroevendraaier had ik anders zeker meegenomen en wellicht was het daarom – het verhaal was nog niet af – en was ook de hersenschudding niet voor niets waardoor ik er sowieso niet bij kon zijn.