Bonushond

1

Vandaag ben ik met Bibi bij de Kleinlootjes langs geweest, de familie van mijn vorige bonushond Ayla die vorig jaar is ingeslapen. Het bracht mij terug naar het moment waarop ik haar leerde kennen via de buurtwebsite. Ik had mij net ingeschreven voor een Hollandse Smous en stond op de – lange – wachtlijst voor een pup. Zo lang zonder hond vond ik geen fijn idee en toen ik de advertentie zag waarin iemand werd gezocht om haar mee te nemen voor een dagelijkse wandeling hapte ik toe. Er waren meer gegadigden en al gauw hadden we een groepsapp waarin ik het voortouw nam. Na een poosje was iedereen afgehaakt en ging ik bijna dagelijks, inclusief de weekenden met Ayla aan de wandel. Het was in december 2017, anderhalf jaar na het overlijden van mijn geliefde Tati waar ik het moeilijk mee had. De tranen stroomden over mijn wangen tijdens de eerste wandelingen door Sonsbeek met Ayla, een bruine labrador op leeftijd. Ze was een avontuurlijke hond die niet elke dag hetzelfde loopje wou doen. ‘Gaan we nou alwéér die kant uit? ik dacht het niet!’ en zo leerde ik het park opnieuw kennen en de omgeving. We gingen overal heen, vaak nam ik de bus met haar om vervolgens terug naar huis te lopen of een andere halte. De ontdekking van Meinerswijk hoorde er bij, vanaf de bushalte aan het einde van de nieuwe brug. Ze hield van water en zwom graag in de Rijn, en wentelde zich daarna in het zand. Ik heb haar meegenomen naar Schiermonnikoog, de zeehond, waar ze helemaal in haar element was. Ondertussen groeide de band met Annie, Matthijs en de kinderen, met name de jongste telg die nog over de grond kroop. Hij kreeg het voor elkaar om altijd de deur open te maken als ik aanbelde en ik maakte vaak een praatje met Linda, de nanny. Ik heb hem zien groeien, net als de andere drie kinderen die elkaar in leeftijd keurig opvolgen. Vandaag was ik daar dus om kennis te maken met Zoef, de nieuwe golden doedel, een kruizing tussen een golden retriever en een poedel. Ik heb het gezin een poosje niet meer gezien, de kinderen zijn weer gegroeid en er was Iris, de nieuwe nanny. Zoals gezegd was ik daar met Bibi, de boxer die rustig onder de tafel ging liggen. Meer dan een kennismaking zal het niet worden want zij is nu mijn bonushond, waar ook een familie bijhoort. Op de terugweg naar huis ging ik langs de Zilte Zeemeermin om ansjovisjes te kopen, die pas heropend is na een sluiting van zes weken. Het was rustig daar, geen mens in de zaak en ik nam de verandering waar, tot het nieuwe gezicht er aan kwam. ‘Wat kan ik voor je doen?’ vroeg hij. Ik zei dat ik graag gemarineerde ansjovisjes wou, een specialiteit van de visbroertjes – vorige eigenaren – die gebleven is, en zag de gerookte meerval liggen, voor een andere keer. ‘De paling hebben we er uit gedaan’ zei de nieuwe visboer’, ‘mooi, want die lust ik niet’. Ik hoefde niet te betalen en vroeg waarom dat was, ’toch niet omdat ze niet meer goed zijn?’ ‘nee, wij gaan voor kwaliteit, zomaar.’

https://mijnspijkerkwartier.nl/berichten/zilte-zeemeermin

2

Ik liep met Bibi langs de Rijn die vlak langs de begroeide oever staat, die nog net begaanbaar is. Ze loopt af en toe het water in om een slokje te drinken en we ontmoeten twee meisjes met een jonge zwarte hond die ons strak aan de lijn toeblaft. ‘Je mag hem best loslaten hoor’ terwijl we hen passeerden, ‘hij is niet zo goed met andere honden’ maar ze maakte de riem los. De hond stoof op Bibi af die rustig bleef pootjebaden, terwijl hij bijna uit zijn dak ging en heen en weer ging rennen. Het leek wel alsof hij zijn energie kwijt kon, eindelijk zo blij was ie, ook dat zij zo rustig bleef, waar ik een beetje verliefd van werd. Na een poosje vond ik het welletjes en liep door, hij kwam achter ons aan maar zijn baas riep en hij luisterde. Het gebeurde nog een paar keer tot aan de levensboom, zoals ik de grote wilg noem die daar sinds de eeuwigheid staat. Na een korte pauze op de krib waarin ik mijn appel at en haar vacht borstelde liepen we door tot het bruggetje over het uitloopgebied. Daarna een stukje over het verharde pad en weer terug langs de rivier zodat we een lus liepen.

Wil en Paul waren nog maar net thuis van hun afspraak in Rijnstate bij de specialist om de nieuwe knie te bespreken die ze vorig jaar heeft gekregen. Sindsdien ben ik bonusbaas van Bibi en heb haar toen bijna dagelijks meegenomen naar Bakenhof, aan de overkant van de brug. Het is haar tweede nieuwe knie van hetzelfde been omdat de eerste niet goed was. Die was aan vervanging toe vanwege de één of andere bacterie en dat was niet eenvoudig. Paul van Does – de hondenuitlaatservice – vroeg mij of ik dit wou doen, vorig jaar zomer toen Ayla nog leefde, maar niet voor lang. Ik wou het wel en zo gezegd zo gedaan want het klikte meteen toen we gingen proef lopen op het Zypse veld. Bibi is een lieve, gevoelige hond met een rugzakje dat goed gevuld is met ellende wat je terugvind in haar gezondheid en gedrag. Ze werd aangeboden op Marktplaats ‘gratis ophalen’ en godzijdank gevonden door mensen met een groot hart voor boxers. De boer in Haaksbergen had met haar willen fokken maar ze werd niet loops en ze was graatmager. Ze heeft allerlei allergieën waar ze medicijnen voor krijgt, een bacterie in de oren en een gevoelige maag.

Het is een licht wezen dat heeft geleden en weer opkrabbelt, hoe vaak heb ik dat mee mogen maken hoe vriendelijk ze met andere honden omgaat. Opdringerige types gaat ze niet uit de weg maar likt hun grote bek, heel anders dan Ayla die hen flink van katoen kon geven. Als ik met haar in Boschveld ben hoor ik haar niet omdat ze zo elegant loopt, niet zoals Ayla die haar poten ‘boem boem’ stevig in de bosgrond stampte. De eerste maanden heb ik haar aan de riem gehouden, altijd links naast me, omdat ze bang was in het verkeer, heel schrikachtig. Bij elk kruispunt tot aan de oude brug bleef ik een poosje staan met haar zodat ze de situatie kon overzien, wat een automatisme werd. Ze verdraagt het niet als er iemand achter ons loopt, dan kijkt ze alsmaar om en blijft staan, tot de persoon voorbij is. Ook in het losloop gebied hield ik haar strak omdat ik haar nog niet helemaal vertrouwde, wat inmiddels veranderd is. Ik neem haar ook mee de bus in en dat vindt ze leuk, wat ik merk aan haar kalmte en nieuwsgierigheid. Mensen willen haar graag aaien maar dat vindt ze niet fijn en wil ze wel eens gaan grommen. Dat is een brug te ver en daarom zit ik vaak helemaal achterin waar het minder druk is, net als met Ayla, met een andere reden: ze geurde zo sterk.

Eenmaal bij Wil en Paul kwam ze goed op gewicht en werd ze loops, vier jaar oud, inmiddels vijf maar niet meer beschikbaar want zij hebben haar laten steriliseren. Ze gaan elke dag naar het Rozendaalse Veld met haar waar ze los mag lopen maar ik ben nooit mee geweest, hoor de verhalen. We kletsen altijd over vanalles en nog wat maar deze keer – gisteren – was iedereen beduusd. Paul zei dat het niet zo’n beste ontwikkeling is en Wil was boven, die kwam naar beneden en vertelde dat het helemaal niet goed gaat met de knie. Het weefsel is ontstoken en er zit niet meer voldoende bot voor bevestiging van de prothese. Ze komt waarschijnlijk in de rolstoel en dat is moeilijk te bevatten voor haar die zo graag loopt, en ook ik ben van slag. Paul heeft de ziekte van Parkinson en loopt niet meer zo gemakkelijk en zeker niet met zijn vrouw in een rolstoel. Het houdt me bezig en daarom ben ik vandaag en gisteren terughoudend, ook tijdens de meditatie-les in de Zendo. Het is vandaag Hemelvaart, een rustige dag waarop ik in mijn eentje ga wandelen en wellicht een kaarsje ga opsteken in de kapel van de Martinuskerk in de Steenstraat.

3

Op weg naar huis vanuit Tandzorg in Presikhaaf zag ik Saya lopen met Zoef, bij Park Thialf. Ik stopte om een praatje te maken voor afleiding, want ik mocht een uur lang niks eten. Saya vertelde dat ze – de Kleinlootjes – met hun ouders op wereldreis gaan, te starten in Argentinië. Ze vroeg eerst of ik het al wist, nadat hun verhuizing aan bod kwam en haar eerste jaar op de middelbare school. Zoef gaat een jaar bij vrienden logeren en zij zal onderwijs op afstand volgen. Ik vroeg me nog af waarom ze dat gaan doen maar liet het gauw los. Vandaag – donderdag – is mijn vaste loopdag met Bibi maar die zijn in Wijk aan zee, in hun appartement, waar ze met Pinksteren verblijven. Laat ik er zelf ook eens op uit trekken: rondje Rheden en langs het Bezoekerscentrum van Natuurmonumenten voor een pot vossenbessenjam. Eerst het huis aan kant, een waterkoker kopen bij HEMA en dan maar zien hoeveel tijd er nog over is.

Hoi met René, de dakdekkers zouden hier zijn tussen 9 en 10 en het is nu 9.55 dus ik belde maar ze dachten dat de afspraak vanmiddag was en ze zijn nu ergens anders bezig. Zou jij ze misschien binnen kunnen laten en een oogje in het zeil willen houden, of zal ik een andere afspraak maken met ze? Nee. Ja.

4

Afgelopen zaterdag was ik bij het verrassingsfeest van Annie voor Matthijs die 50 werd bij Thialf vanwege het weer, dat eerst bij The Lazy King in Sonsbeek zou plaatsvinden. Joppe vierde tevens zijn 9de verjaardag en Annie vroeg een bijdrage voor de camera die hij wil kopen. Hij kreeg 9€ van mij in losse munten. Het was tegelijk een uitzwaai-feest want ze zijn verhuisd naar de wijk Sint Marten en gaan een jaar op reis, de eerste reisbestemming is Argentinië. Ik herken de stemmen van de vier Kleinlootjes uit de vele kinderen die langs mijn huis lopen en stond soms stond op om te zien of ze het echt waren. Nu hoor ik met name Tijntje in anderen en zie Saya regelmatig terwijl ze weg zijn en ook Annie heb ik al gezien.

Ik ben langs hun huis gelopen in de De Wiltstraat, schuin tegenover het huis van Kees op het kruispunt waar ik zo vaak geweest ben en me thuis heb gevoeld. Via hem kreeg ik Tati want daar kwam Pim ook die slecht ter been was, en me daarom vroeg om haar drachtige Tara uit te laten. Ik wist het: ik krijg een pup! alhoewel mijn leven daar niet voor leek ingericht met een full-time baan bij het Leo Kannerhuis. Dat ging door me heen terwijl ik daar was waar ik nooit meer kom. Ik werd meteen ingenomen door het huis met een extra brede witte gevel dat me nooit eerder was opgevallen. Annie heeft gevraagd of ik af en toe zorg wil dragen voor Zoef, die thuis blijft in Arnhem.

Hij was een vriend voor ieder die dat nodig had

Kees was niet alleen een vriend maar ook een goeroe voor mij en ik dank hem voor al die keren dat ik daar ben binnen gelopen. De deur stond altijd open en meestal stoof ik meteen door naar boven waar hij onder het dakraampje de IJU – Internationale Jeugd Uitwisseling – bestierde, voor een jaar in het buitenland. Bedankt voor de gezellige etentjes – soms op straat voor de deur – en voor het runnen van de galerie in het winkeldeel dat hij me liet doen. Eeuwig dankbaar voor de vaderlijke steun en ‘Monique, je bent kunstenaar en dat is je waarde’ wat mijn vader niet over zijn lippen kreeg. Het was ongetwijfeld goed bedoeld en wat kocht ik daarvoor? Zijn afwijzing gaf me veel wind – een ware storm – in de zeilen, die me goed heeft gedaan.

5

Ik ben weer verliefd geworden op Bibi, net als toen die keer dat ze die pup een piepklein stokje aanbood. Deze keer was er weer een confrontatie met een ander dier: een rund. Vanwege het hoge water zaten we niet op de krib om onze appel en snoepjes op te eten maar op de trap die tegen de dijk aan ligt. Met een bubbeltjes-envelop onder mijn kont zat ik in de verte te staren terwijl er een rund vlak voor onze neus, onderaan de dijk stond te grazen. Er liepen twee meisjes langs ons naar boven ‘oh wat heeft u een lieve hond mevrouw’. Na een minuut of tien liepen we naar beneden en opende ik het hek om ons door te laten. Zoals gewoonlijk moet Bibi een beetje op gang komen maar het rund dat er nog steeds stond te grazen vond het niet zo’n goed idee. Het dook met de kop naar beneden – weet niet of het een vrouwelijk of mannelijk dier was – daarna omhoog richting Bibi DONDER OP was de boodschap. Bibi ging opzij en daar bleef het bij maar ik schrok. We liepen door het sappige terrein in de richting van het verharde pad en ik zag het rund rustig verder grazen, niets aan de hand. Het is nu alweer een week geleden maar nog steeds in mijn gedachten terwijl ik lach, in mijn hart. Gisteren was ik weer in Bakenhof en ontdekte dat de envelop niet meer in mijn rugzak zit, vergeten en liep langs die plek langs de dijk. Mijn naam en adres zijn opgegaan in de natuur en ik zing een – oud – liedje van King Crimson.

Said the straight man, to the late man

Where have you been.

I ‘ve been here and I’ ve been there and

I ‘ve been in between.

*

I talk to the wind

My words are all carried away.

I talk to the wind.

The wind does not hear

The wind cannot hear.

*

I’ m on the outside looking inside.

What do I see

Much confusion, disillution

All around me.

*

You don’t posses me

Don’t impress me.

Just upset my mind

Can’t instruct me or conduct me

Just use up my time.

*

I talk to the wind

My words are all carried away.

I talk to the wind

The wind does not hear

The wind cannot hear.

6

Rond de jaarwisseling liep Arna met Ronja in park Presikhaaf, toen de hond schrok van vuurwerk dat werd afgestoken. Ronja nam een spurt en Arna er achteraan, ze vond haar thuis voor de deur maar ze was niet goed. Arna nam haar mee naar de dierenarts die geen ernstig letsel constateerde, zelf wist ze dat het niet goed zat en dat was zo. Ronja stierf aan inwendige verwondingen doordat ze waarschijnlijk door een auto werd overreden. Ik ging langs met mijn Tati om afscheid te nemen van Ronja, een hond die regelmatig bij me was en aanleiding voor vriendschap. Arna en ik pasten op elkaars honden, indien nodig en zo leerden wij elkaar kennen, ongeveer 15 jaar geleden. Tati bleef nonchalant staan kijken en uiterlijk onaangedaan, zijn stijl. Niet wetende dat ook hij snel zou gaan – in maart 2016 – net als Berdoues van Zebrapad. Die werd op mijn verjaardag – 25 januari – door een grote hond doodgebeten in park Sonsbeek. Sindsdien heb ik diverse bonushonden gehad: Micky, Meisi, Lisa, Ayla en Bibi nu die weer heel anders is. Zij vindt het boeiend om de bus te nemen, bij de bushalte te zitten waar ze vaak aandacht trekt. Maar kom liever niet te dicht bij want ze kan gaan grommen.

Arna vond Lisa via Marktplaats en bracht haar vaak bij mij vanwege haar nieuwe relatie met Hennie. Wat me irriteerde was de onduidelijkheid over hoe lang ze wegbleef wat ze zelf ook niet altijd precies wist. Vrij snel was ik niet meer zo enthousiast omdat Lisa voor mij problematisch was, je kon haar niet overal mee naar toe nemen. Ze verstoorde vergaderingen bij het buurtcentrum waar ik vaak bij was, gewend om de hond mee te nemen. Ze wou niet in de bus of trein reizen en ook niet achterop de fiets in een mandje, begon dan te krijsen. Ze was als pup van hot naar haar gesleept omdat haar baas een heup brak en geen thuis meer kon bieden. Zo ging haar leven door, alsof het haar karma was dat ons in haar greep kreeg. Een Shih-tzu, in dezelfde kleuren als Ronja, maar dan heel anders: een harig rashondje dat niet gekamd wou worden. Oh wee, degene die dat probeert kan rekenen op weerstand, vandaar mijn koosnaam Monster. Lisa, het kleine monstertje heeft desalniettemin mijn hart gestolen sindsdien omdat ik leerde omgaan met haar bezwaren, die zij heeft opgegeven.

Nu gaat Lisa in Rijssen wonen waar mijn neef Jos woont, waar ik één keer geweest ben maar ik ken hem van vroeger. Ook geboren in Glane, buurjongen, familie die de baas was van Teddie, een beige poedel die de basis heeft gelegd voor mijn liefde voor honden. Neef Jos heeft Tati bij me gebracht door zoveel op Joop te lijken, wiens hond was overleden. Ik was verliefd op Joop en wou hem een pup geven, die heb ik zelf gehouden. Een pup die leek op de hond van Joop: zwart met een witte tekening op de kop. Later werd hij helemaal beige met een grijze dekmantel waardoor hij ouder leek. Tati leek veel op Jopie, de hond van mijn buren in Nijmegen die vaak bij me was, enne, beiden leken zij op Teddie. Terug naar het heden: Arna heeft Lisa ter adoptie aangeboden omdat zij een opleiding tot gids in IJsland volgt waarvoor ze veel van huis is, in de toekomst nog vaker van huis zal zijn. Ze heeft me gevraagd of ik haar wil adopteren maar ik wil dat niet want Lisa is niet mijn type. Dat betekent niet dat ik niet van haar houd, dus nu ze gaat ben ik heel verdrietig maar ook opgelucht. Het jaar 2024 begint voor mij met buikpijn en hartzeer vanwege Lisa, wat mijn januari-blues zal invullen.

7

Op zaterdagmiddag liep ik met Bibi naar het Willemsplein waar ik bus 105 wilde nemen richting Barneveld. Op het Velperplein nam ik echter de bus die kwam aanrijden richting Centraal Station. Dat gebeurt wel vaker dat het anders loopt dan je van plan bent. In de stationshal aten wij het snoepgoed voor onderweg: mandarijntje voor mij en kluifjes voor haar. Wederom op het Willemsplein kwam er een stel binnen ‘bonjour monsieur’ zei de man tegen Bibi. ‘Het is een vrouw hoor’ riep ik, ‘pardon, bonjour madame’ riep hij, ‘geen probleem’ antwoordde ik hem. Ondertussen bleef Bibi ongestoord in het verbreedde gangpad liggen en voelde ik de liefde voor haar weer stromen. We stapten uit op de Amsterdamseweg die we overstaken, vervolgens langs de Veluwse heideschapen van Willem. De twee zwart-witte kleintjes lagen vlak tegen hun moeder aan die er verfomfaaid uitzag in de verte. Tijdens het theedrinken met Isabel bleef de hond keurig bij de deur zitten, zo is zij! We liepen door het bos richting Oosterbeek, via Mariendaal naar Arnhems Buiten waar we weer op de bus sprongen. We namen weer plaats in het rolstoeldeel met extra ruimte, voor de hond want het was druk in de bus. Een vrouw kwam dicht bij me staan ‘sorry meneer’ zei ze, en ik weet niet meer wat ik zei maar ze herstelde zich snel. ‘Oh je weet het tegenwoordig niet zo goed’ zei ze terwijl ze jong oogde. Toen begon ze nog over de staart van Bibi die dwars op het gangpad lag. Mensen zouden er niet langs kunnen maar ik stelde haar gerust, terwijl zich er nog iemand mee bemoeide. Zijn staart zou in de weg liggen maar ik reageerde daar niet meer op. Even later ‘de boxer die zij kende had geen staart meer’ en ik ‘dat was vroeger zo’. Toen kwam er een jonge man met krukken de bus binnen met een gipsen voet maar ik stond niet voor hem op. Hij redde zich prima bij ons in het hoekje waar hij tegen de reling leunde. Ik verwachtte daar kritiek op, die gelukkig uitbleef terwijl ik een innerlijk muurtje bouwde.