1
Vandaag ben ik met Bibi bij de Kleinlootjes langs geweest, de familie van mijn vorige bonushond Ayla die vorig jaar is ingeslapen. Het bracht mij terug naar het moment waarop ik haar leerde kennen via de buurtwebsite. Ik had mij net ingeschreven voor een Hollandse Smous en stond op de – lange – wachtlijst voor een pup. Zo lang zonder hond vond ik geen fijn idee en toen ik de advertentie zag waarin iemand werd gezocht om haar mee te nemen voor een dagelijkse wandeling hapte ik toe. Er waren meer gegadigden en al gauw hadden we een groepsapp waarin ik het voortouw nam. Na een poosje was iedereen afgehaakt en ging ik bijna dagelijks, inclusief de weekenden met Ayla aan de wandel. Het was in december 2017, anderhalf jaar na het overlijden van mijn geliefde Tati waar ik het moeilijk mee had. De tranen stroomden over mijn wangen tijdens het wandelen door Sonsbeek met Ayla, een bruine labrador op leeftijd. Ze was een avontuurlijke hond die niet elke dag hetzelfde loopje wou doen. ‘Gaan we nou alwéér die kant uit? ik dacht het niet!’ en zo leerde ik het park opnieuw kennen en de omgeving. We gingen overal heen, vaak nam ik de bus met haar om vervolgens terug naar huis te lopen of een andere halte. De ontdekking van Meinerswijk hoorde er bij, vanaf de bushalte aan het einde van de nieuwe brug. Ze hield van water en zwom graag in de Rijn, en wentelde zich daarna in het zand. Ik heb haar meegenomen naar Schiermonnikoog, de zeehond, waar ze helemaal in haar element was. Ondertussen groeide de band met Annie, Matthijs en de kinderen, met name de jongste telg die nog over de grond kroop. Hij kreeg het voor elkaar om altijd de deur open te maken als ik aanbelde en ik maakte vaak een praatje met Linda, de nanny. Ik heb hem zien groeien, net als de andere drie kinderen die elkaar in leeftijd keurig opvolgen. Vandaag was ik daar dus om kennis te maken met Zoef, de nieuwe golden doedel, een kruizing tussen een golden retriever en een poedel. Ik heb het gezin een poosje niet meer gezien, de kinderen zijn weer gegroeid en er was Iris, de nieuwe nanny. Zoals gezegd was ik daar met Bibi, de boxer die rustig onder de tafel ging liggen. Meer dan een kennismaking zal het niet worden want zij is nu mijn bonushond, waar ook een familie bijhoort. Op de terugweg naar huis ging ik langs de Zilte Zeemeermin om ansjovisjes te kopen, die pas heropend is na een sluiting van zes weken. Het was rustig daar, geen mens in de zaak en ik nam de verandering waar, tot het nieuwe gezicht er aan kwam. ‘Wat kan ik voor je doen?’ vroeg hij. Ik zei dat ik graag gemarineerde ansjovisjes wou, een specialiteit die gebleven is, en zag de gerookte meerval liggen, voor een andere keer. ‘De paling hebben we er uit gedaan’ zei de visboer.’ ‘Mooi, want die lust ik niet’. Ik hoefde niet te betalen en vroeg waarom dat was, ’toch niet omdat ze niet meer goed zijn?’ ‘Nee, wij gaan voor kwaliteit, zomaar.’