1

Vandaag ben ik met Bibi bij de Kleinlootjes langs geweest, de familie van mijn vorige bonushond Ayla die vorig jaar is ingeslapen. Het bracht mij terug naar het moment waarop ik haar leerde kennen via de buurtwebsite. Ik had mij net ingeschreven voor een Hollandse Smous en stond op de – lange – wachtlijst voor een pup. Zo lang zonder hond vond ik geen fijn idee en toen ik de advertentie zag waarin iemand werd gezocht om haar mee te nemen voor een dagelijkse wandeling hapte ik toe. Er waren meer gegadigden en al gauw hadden we een groepsapp waarin ik het voortouw nam. Na een poosje was iedereen afgehaakt en ging ik bijna dagelijks, inclusief de weekenden met Ayla aan de wandel. Het was in december 2017, anderhalf jaar na het overlijden van mijn geliefde Tati waar ik het moeilijk mee had. De tranen stroomden over mijn wangen tijdens het wandelen door Sonsbeek met Ayla, een bruine labrador op leeftijd. Ze was een avontuurlijke hond die niet elke dag hetzelfde loopje wou doen. ‘Gaan we nou alwéér die kant uit? ik dacht het niet!’ en zo leerde ik het park opnieuw kennen en de omgeving. We gingen overal heen, vaak nam ik de bus met haar om vervolgens terug naar huis te lopen of een andere halte. De ontdekking van Meinerswijk hoorde er bij, vanaf de bushalte aan het einde van de nieuwe brug. Ze hield van water en zwom graag in de Rijn, en wentelde zich daarna in het zand. Ik heb haar meegenomen naar Schiermonnikoog, de zeehond, waar ze helemaal in haar element was. Ondertussen groeide de band met Annie, Matthijs en de kinderen, met name de jongste telg die nog over de grond kroop. Hij kreeg het voor elkaar om altijd de deur open te maken als ik aanbelde en ik maakte vaak een praatje met Linda, de nanny. Ik heb hem zien groeien, net als de andere drie kinderen die elkaar in leeftijd keurig opvolgen. Vandaag was ik daar dus om kennis te maken met Zoef, de nieuwe golden doedel, een kruizing tussen een golden retriever en een poedel. Ik heb het gezin een poosje niet meer gezien, de kinderen zijn weer gegroeid en er was Iris, de nieuwe nanny. Zoals gezegd was ik daar met Bibi, de boxer die rustig onder de tafel ging liggen. Meer dan een kennismaking zal het niet worden want zij is nu mijn bonushond, waar ook een familie bijhoort. Op de terugweg naar huis ging ik langs de Zilte Zeemeermin om ansjovisjes te kopen, die pas heropend is na een sluiting van zes weken. Het was rustig daar, geen mens in de zaak en ik nam de verandering waar, tot het nieuwe gezicht er aan kwam. ‘Wat kan ik voor je doen?’ vroeg hij. Ik zei dat ik graag gemarineerde ansjovisjes wou, een specialiteit van de visbroertjes – vorige eigenaren – die gebleven is, en zag de gerookte meerval liggen, voor een andere keer. ‘De paling hebben we er uit gedaan’ zei de nieuwe visboer’, ‘mooi, want die lust ik niet’. Ik hoefde niet te betalen en vroeg waarom dat was, ’toch niet omdat ze niet meer goed zijn?’ ‘nee, wij gaan voor kwaliteit, zomaar.’

https://mijnspijkerkwartier.nl/berichten/zilte-zeemeermin

2

Ik liep met Bibi langs de Rijn die vlak langs de begroeide oever staat, die nog net begaanbaar is. Ze loop af en toe het water in om een slokje te drinken en we ontmoeten twee meisjes met een jonge zwarte hond die ons strak aan de lijn toeblaft. ‘Je mag hem best loslaten hoor’ terwijl we hen passeerden, ‘hij is niet zo goed met andere honden’ maar ze maakte de riem los. De hond stoof op Bibi af die rustig bleef pootjebaden, terwijl hij bijna uit zijn dak ging en heen en weer ging rennen. Het leek wel alsof hij zijn energie kwijt kon, eindelijk zo blij was ie, ook dat zij zo rustig bleef, waar ik een beetje verliefd van werd. Na een poosje vond ik het welletjes en liep door, hij kwam achter ons aan maar zijn baas riep en hij luisterde. Het gebeurde nog een paar keer tot aan de levensboom, zoals ik de grote wilg noem die daar sinds de eeuwigheid staat. Na een korte pauze op de krib waarin ik mijn appel at en haar vacht borstelde liepen we door tot het bruggetje over het uitloopgebied. Daarna een stukje over het verharde pad en weer terug langs de rivier zodat we een lus liepen.

Wil en Paul waren nog maar net thuis van hun afspraak in Rijnstate bij de specialist om de nieuwe knie te bespreken die ze vorig jaar heeft gekregen. Sindsdien ben ik bonusbaas van Bibi en heb haar toen bijna dagelijks meegenomen naar Bakenhof, aan de overkant van de brug. Het is haar tweede nieuwe knie van hetzelfde been omdat de eerste niet goed was. Die was aan vervanging toe vanwege de één of andere bacterie en dat was niet eenvoudig. Paul van Does – de hondenuitlaatservice – vroeg mij of ik dit wou doen, vorig jaar zomer toen Ayla nog leefde, maar niet voor lang. Ik wou het wel en zo gezegd zo gedaan want het klikte meteen toen we gingen proef lopen op het Zypse veld. Bibi is een lieve, gevoelige hond met een rugzakje dat goed gevuld is met ellende wat je terugvind in haar gezondheid en gedrag. Ze werd aangeboden op Marktplaats ‘gratis ophalen’ en godzijdank gevonden door mensen met een groot hart voor boxers. De boer in Haaksbergen had met haar willen fokken maar ze werd niet loops en ze was graatmager. Ze heeft allerlei allergieën waar ze medicijnen voor krijgt, een bacterie in de oren en een gevoelige maag.

Het is een licht wezen dat heeft geleden en weer opkrabbelt, hoe vaak heb ik dat mee mogen maken hoe vriendelijk ze met andere honden omgaat. Opdringerige types gaat ze niet uit de weg maar likt hun grote bek, heel anders dan Ayla die hen flink van katoen kon geven. Als ik met haar in Boschveld ben hoor ik haar niet omdat ze zo elegant loopt, niet zoals Ayla die haar poten ‘boem boem’ stevig in de bosgrond stampte. De eerste maanden heb ik haar aan de riem gehouden, altijd links naast me, omdat ze bang was in het verkeer, heel schrikachtig. Bij elk kruispunt tot aan de oude brug bleef ik een poosje staan met haar zodat ze de situatie kon overzien, wat een automatisme werd. Ze verdraagt het niet als er iemand achter ons loopt, dan kijkt ze alsmaar om en blijft staan, tot de persoon voorbij is. Ook in het losloop gebied hield ik haar strak omdat ik haar nog niet helemaal vertrouwde, wat inmiddels veranderd is. Ik neem haar ook mee de bus in en dat vindt ze leuk, wat ik merk aan haar kalmte en nieuwsgierigheid. Mensen willen haar graag aaien maar dat vindt ze niet fijn en wil ze wel eens gaan grommen. Dat is een brug te ver en daarom zit ik vaak helemaal achterin waar het minder druk is, net als met Ayla, met een andere reden: ze geurde zo sterk.

Eenmaal bij Wil en Paul kwam ze goed op gewicht en werd ze loops, vier jaar oud, inmiddels vijf maar niet meer beschikbaar want zij hebben haar laten steriliseren. Ze gaan elke dag naar het Rozendaalse Veld met haar waar ze los mag lopen maar ik ben nooit mee geweest, hoor de verhalen. We kletsen altijd over vanalles en nog wat maar deze keer – gisteren – was iedereen beduusd. Paul zei dat het niet zo’n beste ontwikkeling is en Wil was boven, die kwam naar beneden en vertelde dat het helemaal niet goed gaat met de knie. Het weefsel is ontstoken en er zit niet meer voldoende bot voor bevestiging van de prothese. Ze komt waarschijnlijk in de rolstoel en dat is moeilijk te bevatten voor haar die zo graag loopt, en ook ik ben van slag. Paul heeft de ziekte van Parkinson en loopt niet meer zo gemakkelijk en zeker niet met zijn vrouw in een rolstoel. Het houdt me bezig en daarom ben ik vandaag en gisteren terughoudend, ook tijdens de meditatie-les in de Zendo. Het is vandaag Hemelvaart, een rustige dag waarop ik in mijn eentje ga wandelen en wellicht een kaarsje ga opsteken in de kapel van de Martinuskerk in de Steenstraat.

3

Op weg naar huis vanuit Tandzorg in Presikhaaf zag ik Saya lopen met Zoef, bij Park Thialf. Ik stopte om een praatje te maken voor afleiding, want ik mocht een uur lang niks eten. Saya vertelde dat ze – de Kleinlootjes – met hun ouders op wereldreis gaan, te starten in Argentinië. Ze vroeg eerst of ik het al wist, nadat hun verhuizing aan bod kwam en haar eerste jaar op de middelbare school. Zoef gaat een jaar bij vrienden logeren en zij zal onderwijs op afstand volgen. Ik vroeg me nog af waarom ze dat gaan doen maar liet het gauw los. Vandaag – donderdag – is mijn vaste loopdag met Bibi maar die zijn in Wijk aan zee, in hun appartement, waar ze met Pinksteren verblijven. Laat ik er zelf ook eens op uit trekken: rondje Rheden en langs het Bezoekerscentrum van Natuurmonumenten voor een pot vossenbessenjam. Eerst het huis aan kant, een waterkoker kopen bij HEMA en dan maar zien hoeveel tijd er nog over is.

‘Hoi met René, de dakdekkers zouden hier zijn tussen 9 en 10 en het is nu 9.55 dus ik belde maar ze dachten dat de afspraak vanmiddag was en ze zijn nu ergens anders bezig. Zou jij ze misschien binnen kunnen laten en een oogje in het zeil willen houden, of zal ik een andere afspraak maken met ze? Nee. Ja.‘

4

Afgelopen zaterdag was ik bij het verrassingsfeest van Annie voor Matthijs die 50 werd bij Thialf vanwege het weer, dat eerst bij The Lazy King in Sonsbeek zou plaatsvinden. Joppe vierde tevens zijn 9de verjaardag en Annie vroeg een bijdrage voor de camera die hij wil kopen. Hij kreeg 9€ van mij in losse munten. Het was tegelijk een uitzwaai-feest want ze zijn verhuisd naar de wijk Sint Marten en gaan een jaar op reis, de eerste reisbestemming is Argentinië. Ik herken de stemmen van de vier Kleinlootjes uit de vele kinderen die langs mijn huis lopen en stond soms stond op om te zien of ze het echt waren. Nu hoor ik met name Tijntje in anderen en zie Saya regelmatig terwijl ze weg zijn en ook Annie heb ik al gezien.

Ik ben langs hun huis gelopen in de De Wiltstraat, schuin tegenover het huis van Kees op het kruispunt waar ik zo vaak geweest ben en me thuis heb gevoeld. Via hem kreeg ik Tati want daar kwam Pim ook die slecht ter been was, en me daarom vroeg om haar drachtige Tara uit te laten. Ik wist het: ik krijg een pup! alhoewel mijn leven daar niet voor leek ingericht met een full-time baan bij het Leo Kannerhuis. Dat ging door me heen terwijl ik daar was waar ik nooit meer kom. Ik werd meteen ingenomen door het huis met een extra brede witte gevel dat me nooit eerder was opgevallen. Annie heeft gevraagd of ik af en toe zorg wil dragen voor Zoef, die thuis blijft in Arnhem.

Kees was niet alleen een vriend maar ook een goeroe voor mij en ik dank hem voor al die keren dat ik daar ben binnen gelopen. De deur stond altijd open en meestal stoof ik meteen door naar boven waar hij onder het dakraampje de IJU – Internationale Jeugd Uitwisseling – bestierde, voor een jaar in het buitenland. Bedankt voor de gezellige etentjes – soms op straat voor de deur – en voor het runnen van de galerie in het winkeldeel dat hij me liet doen. Eeuwig dankbaar voor de vaderlijke steun en ‘Monique, je bent kunstenaar en dat is je waarde’ wat mijn vader niet over zijn lippen kreeg. Het was ongetwijfeld goed bedoeld en wat kocht ik daarvoor? Zijn afwijzing gaf me veel wind – een ware storm – in de zeilen, die me goed heeft gedaan.