1

Op 13 februari 2019 kreeg ik een bank thuisbezorgd via mijn balkon aan de voorkant. Ik dacht nog ‘buurman schrikt zich te pletter’ komt er opeens een verticale bruine bank langs. Die datum zit in mijn geheugen gegrift omdat hij de volgende dag – Valentijnsdag – dood werd aangetroffen. Belinda stond in zijn deuropening toen ik thuiskwam na de dagelijkse ronde met Ayla, het was al donker. ‘Niet schrikken Monique’ en ze vertelde dat Erwin in een plas bloed lag en overleden was. Die ochtend vroeg had ik wel vreemde geluiden gehoord daar beneden. Er ging geen alarmbelletje rinkelen want ik hoorde meer dan ik wou horen van hem. Zijn gebonkt tegen de houten vloer bijvoorbeeld als hij met zijn vriendin lag te krikken in zijn bed met spiraalbodem. We waren niet meer on speaking terms sinds de zomer van 2018 ‘met jou zal ik geen rekening meer houden’. Dat riep ik vanaf mijn achterbalkon toen Erwin begon te schelden omdat hij precies daar zat waar ik mijn planten water gaf. Zijn ingeklapte paraplu lag op de marmeren trap in de hal, er stonden agenten toen ik even later wou passeren. Men vroeg of ik wat wist van de wietkwekerij in de kelder van het huis. Dat wist ik niet maar dat had ik wel geroken want die geur ken ik, trof haar aan in mijn ketelhok. Er werd met elektra gesjoemeld door een mannetje dat zogenaamd vanwege de wasmachine in de hal stond te kloten. Het huis werd afgesloten voor vrienden en familie – een zoon – en hij werd afgevoerd. Er stonden kaarsen in de brede vensterbank waarachter hij altijd praatjes maakte met voorbijgangers. Ondertussen keerde de rust terug in mijn huis, was enkel opgelucht en ging niet naar zijn uitvaart omdat we vijanden waren. Hij had vooral heel veel last van mij en dat liet hij weten, het pop-icoon zoals ik hem noemde. Ik bezorgde hem geluidsoverlast vanwege mijn geklus aan de woning die totaal uitgewoond was. Nummer 8 was ik op de lijst van gegadigden voor dit huis dat me toeviel in de zomer van 2013.

2

Bank staat midden in de ruime woonkamer om het bekleden gemakkelijker te maken. Dat wil maar niet vlotten terwijl ik het zelfs als doel had gesteld. De stof ligt al een jaar klaar en op de vloer ligt een vierkant stuk tapijt dat dient als knipondergrond. De rugkussens zijn al wel klaar omdat die van belang zijn voor de dagelijkse meditatie. Ik zit er met mijn billen op tijdens de tweemaal per dag 20 minutensessies. Die heb ik bekleed met andere – blauwgroene – stof die kleurt bij het plafond. Het was de bedoeling om hoezen de naaien van batikstof en dat is het nog steeds. Het oorspronkelijke – bruine – linnen heb ik deels nog nodig als patroon maar grotendeels afgevoerd. Het bijgeleverde kleed dat over de bank had gelegen zat vol met motten, een heel nest. Het zat in een doos in de kast en ik wist niet dat dit de oorzaak was van de mottenplaag in mijn huis. Die duurde lang en heeft me dagelijks bezig gehouden voordat ik op Zen Meditatie ging. Elke dag twee keer met de vochtige zwabber in het rond, langs de plafonds en over de muren. Tijdens het ontmantelen van de bank kwam ik nog veel meer motten tegen die daar huishielden. Een goeie reden om ook die laatste lappen die als patroon dienen weg te gooien. De bank is immers recht-toe-recht-aan, een meetlint is voldoende. De zitkussens heb ik al voorzien van gevulde binnenhoezen zodat je niet op het schuimrubber zit. Wat houdt me tegen om deze klus te klaren? Eerst de werktafel vrijmaken bijvoorbeeld die omringt is met spullen. Met name schoenen en daarom heb ik een schoenenkast ontworpen die achter de bank komt te staan. De schappen liggen gebeitst klaar om gemonteerd te worden. Daarvoor moet ik één voor één met ze naar het souterain om inkepingen de zagen. Dat wil ik hier niet doen vanwege het stof dat er bij vrij zal komen. De vloer is niet recht en daarom zal deze hoekkast in eerste instantie scheef komen te staan. Het is niet gemakkelijk en bovendien maken de muren geen hoek van 45 graden maar 47. Dat is extra veel en moeilijk werk dat eerst moet gebeuren voordat de werplek vrij komt.

3

Ik woon hier al 10 jaar – bijna 11 – maar het huis is nog steeds niet klaar. Ik ben een heel eind opgeschoten, dat weer wel. In den beginne was het hier helemaal uitgewoond en dat is mede verantwoordelijk voor mijn inspanning. In de woonkamer zat op de zijmuren een dikke laag behang die donkerbruin geverfd was. Op de buitenmuur met de ramen en balkondeuren zat gipsplaat waar het behang deels van was afgetrokken. Dat gips was ernstig beschadigd en het behang dat er nog zat ging niet gemakkelijk los. Bovenaan het gips – tussen het gewelfde plafond en de muur zat een dikke reet die een donkere streep gaf. In de slaapkamer waren de muren kaal tot op het gipsplaat dat er eveneens niet uitzag. Die ruimte aan de achterkant werd hobbyruimte genoemd en waar nu de keuken zit was de slaapkamer, op de tekening. Het stonk daar naar riool en dat kwam doordat er een scheur zat in de afgesloten afvoer die daar onder de vloer zat. Dat weet ik doordat iemand met een camera onder de vloer kon kijken. Daar zat ooit de badkamer en een toilet, die zijn verplaatst na de opdeling van het huis in appartementen. In de slaapkamer zat de aansluiting voor de wasmachine op de plek waar een bed kon staan, zonder aardestopcontact. De vloer bestond uit een laag spaanplaat van het goedkoopste soort dat over een hobbelige ondergrond gelegd was. Vanwege een vroegere lekkage bij de bovenburen was er eentje zwart van de schimmel. Daar kon je niet gaan slapen dus de eerst weken sliep ik in de woonkamer. Daar stond een keukenblok in de hoek die ooit afgeschermd werd door een muurtje op ooghoogte dat was weggehaald. De lijst van gebreken in het huis is als een gebed zonder eind maar ik geeft nog wat details. In de badkamer zat de wasbak los van de muur, net als de douche-kop en de ketel was stuk. Het eerst weekend had ik geen warm water gehad als ik geen grote bek had opgezet. De klusjesman van Mooiland wou om 16.30 uur naar huis maar ik hield hem tegen. ‘Ben je nou helemaal gek geworden?’ vroeg ik hem.

4

Als je haar ziet denk je meteen: daar staat een Turkse vrouw. Zij komt uit Ankara en haar man Nazaat uit Anatolie, van oorsprong dan. Ik vind haar Hollandser dan Hollands en dan ik zelf ben, een Tukker. Haar hond Berdoes was bevriend met mijn hond Tati en daarom ken ik haar. Eigenlijk kennen wij elkaar via AM en die ken ik ook via haar hondje Makker. AM hield een Tupperare Party waar Zebrapad ook bij was die indruk maakte op mij. Ze kocht een kaasdoos en vertelde over haar met Hollandse kaas gevulde koelkast. Beiden wonen op Sint Marten, de wijk die grenst aan Sonsbeek waar ik elke dag naar toe liep met Tati. Daar kwam ik ze tegen en dat contact breidde zich schoorvoetend uit. Ik vond haar best raar maar ze deed haar best voor mij op haar manier. De bank heb ik van haar gekregen omdat zij op haar beurt een Chesterfield kreeg die ze vond passen in haar interieur. Ik dacht nog: deze bank zit van geen kant toen ik ooit bij haar op een tuinparty was. Het is niet wat je denkt, het was geen feestje in de tuin maar vanwege de tuin. Ze hield een ’tuindag’ voor vrienden om haar te helpen met snoeien en dergelijke met een feestje na afloop. René zei nog: volgens mij heb jij helemaal geen zin, wat niet in mijn bewustzijn doordrong maar wel naar buiten straalde. Het leek wel een goed idee en ik wou niet op het nippertje afzeggen, beloofd is beloofd. Aan het einde van de middag vroeg ze nog of ik met haar de vijver wou aanpakken maar dat was echt over de grens. We gingen eten en life muziek luisteren in de voorkamer waar bank stond en dat is het moment waarop ik dacht wat ik dacht. Hier kan ik niet op zitten zonder kussen in mijn rug vanwege het ruime platte zitvlak. Enfin, je kunt er heerlijk op liggen, dat weer wel en dat hebben zij gemist sinds de bank bij mij staat. Voortaan heb ik een couch waar ik op kan slapen, wat ik veelvuldig heb gedaan.

5

Ellen vond de bank heel mooi zo en daarom liet ik het vooralsnog. Ze kwam logeren maar het is niet wat je denkt want ze wil in mijn slaapkamer liggen. Dat zijn we gewend doordat zij meestal samen met Max bij me komt. Dat is al een poosje anders vanwege haar tripjes naar Luxemburg waar ze met Rindert – broer – een rechtszaak had. Het ging over het recht op een uitkering van de levensverzekering van haar ouders waar ook haar moeder ooit gebruik van heeft gemaakt. Rindert had uitgeplozen dat Ellen ook aanspraak op diezelfde uitkering kon maken omdat ze ziek is geworden na het overlijden van hun vader, en het gezin vertrok naar Arnhem. Uiteindelijk is dat niet gelukt maar heeft ze inmiddels wel een Wajong-uitkering van de Nederlandse overheid voor elkaar gekregen. Dat was een voorwaarde om een rechtszaak aan te kunnen spannen en daar mag Ellen het mee doen. Tijdens het proces ging ze met Max op Soul Singing en rond de uitspraak in haar eentje de opleiding doen tot Soulsinger. Die vindt voor een deel plaats in Ubbergen bij de Refter en daarom kwam ze sindsdien bij mij logeren als het weer zover was. Het is fijn dat ze haar eigen ruimte heeft alhoewel ik weerstand had om haar mijn slaapkamer te geven terwijl ik zelf op de bank slaap.

De blauwe stof is heel stevig en dat maakt de kussens minder zacht waardoor ik slecht sliep die eerste nacht.De tweede nacht sliep ik beter door een wollen dekbed opgevouwen onder het hoeslaken te leggen. Enfin, nu heb ik de rest van de stof geknipt en met knopspelden bevestigd, de kussens er weer opgelegd want zo gaat dat. Ik zal niet in één keer doorgaan want daar word ik niet blij van. Ik had precies genoeg stof gekocht om alle delen uit één stuk te knippen en word daar wel heel blij van. Nu nog de stroken knippen waar de touwen doorheen gaan rondom de staande zijkanten, als je begrijpt wat ik bedoel. Daar zijn de resten goed voor die opgerold voor de bank liggen, was ik vergeten. Deze onderneming kost een vermogen aan energie waar ik van bij moet komen en mezelf weer moet opladen. De volgende stap is het naaien van de delen tot een geheel wat veel denkwerk oplevert. In deze fase zit ik nu, ben er op de achtergrond continue mee bezig, in mijn hoofd. Eerst de rugkussens van hoezen voorzien, gemaakt van mooie stoffen uit Indonesië gescoord bij 2Switch. Het lichte blauw-groen dat overeen komt met de hoofdkleur van het plafond zal verdwijnen achter vrolijke motieven. Zodra de bank klaar is komt Wil kijken, heeft ze beloofd. Met haar heb ik de stof gekocht in Oosterhout, dicht bij Nijmegen die spijkerstof uitstraalt. Het schilderij van René dat achter de bank staat heeft een extra betekenis gekregen. Het lijkt op dat kinderspelletje met verschuifbare vakjes die samen een afbeelding vormen. Vier maal vijf vakken is twintig in totaal en dat doet me denken aan dagelijks twee keer twintig minuten mediteren. Het heet ‘Boeddha in gesprek met Jezus’ gekregen voor mijn verjaardag in 2013 en weer terug van weggeweest, in mijn woonkamer.