1

Op woensdagochtend begon Titi vrolijk met sorteren van truien toen Josephine met een mededeling bij haar kwam. De directie had besloten dat ze nog maar eens in de week kleding mogen kopen en dat de prijzen omhoog gaan. Dat zou op dinsdag zijn maar dan werkt Titi niet en dat was dan pech, en toen brak haar de klomp. De vrijdag vindt ze moeilijk omdat ze niks mogen kopen ‘dan stop ik ermee’ heeft ze toen gezegd. Die ochtend mocht Titi nog wel wat opschrijven, om 12 uur op kantoor maar op dat moment liepen alle vrouwen naar de tafel van Josefine. Norae en Jennah voorop en de Oekraïeners er achteraan, naar haar wuivend: kom! Ze deden hun beklag en Titi deed er een steentje bovenop, kwam beter uit haar woorden: ‘kopen van kleding verbindt ons, nu wij elkaars taal niet meer spreken’. Fien stelde een gesprek met de directie voor, met haar erbij, en toen was het lunchpauze. Titi naar huis, helemaal gestresst door dit nieuws, langs de Aldi voor verse broodjes. Die nacht werd ze vaak wakker, net als de hele week, zo boos was Titi. Dat deed haar besluiten om per direct op te stappen en stelde zich voor hoe dat zou zijn. Die vrijdag was ze meer dan gewoon van slag en kreeg armen van Guiliana en van Farah om zich heen. Toen heeft ze een waszakje dat ze nodig had om Nikes in te wassen meegesmokkeld uit frustratie. Zo ging ze haar weekend in, vol weerzin, met een hart dat op hol sloeg als een wild paard. Alle kaarsjes in de Mariakapel voor de leiding van Panta Rhei om ruimere regels ten spijt. Haar geduld had niets opgeleverd: de situatie was verergerd, hopeloos, haar vertrouwen was op. ‘Ik ben godverdomme geen melkkoe’, dacht ze maar uiteindelijk komt het goed, gelooft ze.

Ze wou goed afscheid nemen want het werk betekende veel voor haar en heeft er volop van genoten. Het moment dat Josefine haar belde om een afspraak te maken nadat er vanwege Corona niemand werd aangenomen zit vers in haar geheugen. Dat was nog niet helemaal het begin van dit project, zoals Titi het noemt, dat is een paar maanden eerder geweest. Zoals bij elk afscheid speelt de film zich af, in den beginne was daar, het dressoir van haar ouders. Er was geen plek voor in haar nieuwe huis, en opeens kreeg ze een heel goed idee: Panta Rhei. Het idee dat zij een ander heel blij zou kunnen maken met dit meubelstuk dat ze als kind ‘later wou erven’ beviel haar. Het was al een poosje in haar bezit, geloogd en ingewreven met kalk-was voor een moderne look. Het paste niet meer dus wierp ze deze huid af onder luid protest, dat weer wel. Het was haar vriend die de doorslag gaf nadat Titi het idee kreeg om het dressoir in haar werkhok te plaatsen nadat Panta Rhei het meubel niet mee wou nemen. Om het vervoer wat gemakkelijker te maken – de rug te ontzien – had ze namelijk de deurtjes losgeschroefd – schroefjes in een zakje – en de laden en schapjes er bovenop gelegd. Wilden die lui geen meubels meenemen die uit elkaar lagen want ze wilden niks in elkaar hoeven zetten. Een enkele kring op het bovenblad was de druppel voor de mannen om door te rijden en haar heel boos achter te laten. ‘Bel ARI’ was hun advies, dat ze niet ter harte nam en toen kwam dat idee voor plaatsing in het souterain maar haar vriend zei ‘nee’.

2

Titi wou een afscheidskaart laten drukken voor Fien op basis van een foto van geperste kleding en maakte een vierkante uitsnede, in de telefoon. Daarna exporteerde ze die naar de laptop die uit zichzelf een hele andere keuze maakte. Na het openen van Photoshop zag ze een prachtige uitsnede verschijnen, beter dan de hare. Ze heeft meteen een kaartje besteld met ‘Dankjewel’ aan de binnenkant, met ruimte voor geschreven tekst.

3

Het was erg mistig onderweg maar de zon scheen er doorheen zodat je er recht in kon kijken, op de fiets langs de Meander. Titi kreeg het idee om voortaan tevreden te zijn met een korting op kleding in de winkel zelf. De directie was een week later nog niet op het besluit terug gekomen maar Josefine verzekerde haar dat zij, de vrijwilligers koestering verdienen. ‘Die korting heb je al’ zei ze, wat Titi niet wist enne ‘je kunt niet enkel geven’.

4

De kaart is niet zo mooi geworden omdat men er een ruime rand vanaf heeft afgehaald, dus dat moet over maar niet meteen. Nuancering van de regels is de inzet voor de komende tijd waar ze gisteren weer een kaarsje voor heeft laten branden. Ze zijn als vrijwilligers onder het personeel in de minderheid maar verdienen meer dan ze nu krijgen. Titi heeft flink de balen van de situatie maar stapt vooralsnog niet op in de hoop op betere tijden.

Schipperstrui en het fleece-vest voor haar zus.

5

De nieuwe regel is 3 items per week, bij elkaar te sprokkelen op iedere dag van de week. Het gevolg is dat op elke tafel stapeltjes kleding liggen die uitgekozen zijn tot het moment van afrekenen. Dat wordt stilzwijgend ingevoerd en Titi heeft er vrede mee heb, sterker: ze wordt er heel blij van. Voor full-time-medewerk(st)ers is dinsdag de dag waarop kleding/textiel gekocht kan worden. Titi en Farah mogen hun items op vrijdag afrekenen bij Cynthia op kantoor.

6

Op woensdag vraagt ze zich af of Lisa nog terug komt maar vreest van niet. Ook vraagt ze zich af waarom ze geen afval meer scheiden, waar die geperste balen uit voortkomen. Alles gaat in de blauwe containers per direct naar de vuilverbranding ‘omdat er geen Gitte-boxen’ beschikbaar zijn’. Die staan hoog opgestapeld met uitgezochte kleding voor de winkels in de ruimte die voorheen leeg was. Daar zijn ook een paar werktafels bijgekomen voor huishoudtextiel en schoenen/tassen. De voertaal is Oekraïens vandaag, mooie taal maar Titi mist Norae, Guiliana en Behnam die er niet zijn en Josefine die afwezig is. ‘Als Fien weg is dan ben ik weg’, denkt Titi. Vanaf nu bereidt ze haar vertrek voor, dat niet op stel en sprong zal zijn. In elk geval gaan er Syrisch hapjes komen van het zaakje aan de Keitjesweg.

7

Op vrijdag om 8.25 uur komt ze aangelopen vanuit het bijna lege fietsenhok en ziet dat de deur dicht is. Titi belt aan en het duurt een poosje tot Diego komt aangelopen die haar vriendelijk binnenlaat. Het kantoor is donker en leeg maar Douwe en Cynthia staan vlak om de hoek te praten in de sluis waar de kooien staan. Rustig bereidt ze het werk voor om te beginnen met handschoentjes aantrekken terwijl ze ziet dat er weer enkel Oekraïense collega’s aanwezig zijn. Geen Guiliana en geen Farah voor een babbeltje, geen Jennah of een ander die Nederlands spreekt. Ze neemt een kooi met broeken en nestelt zich tussen de vrouwen, ook goed. Na een poosje komt Cynthia aangelopen die vertelt dat ze geen broeken had mogen pakken. Ze had kruisjes gezet op de kooien die het eerst gedaan moesten worden. ‘Hoe moet ik dat weten?’ vroeg ze haar, ‘dat is vorige week bepaald’ zei ze, ‘ik was toen vrij’. ‘Je had ons kunnen vragen’ vervolgde ze ‘want we stonden in de sluis’. Titi heeft in de periode van meer dan drie jaar nooit hoeven vragen welke kooi ze moet pakken. Het klopt dat ze daar stonden en eerder hadden die twee de deur al niet geopend voor haar. De gebruikelijke discussie kwam weer op gang en opnieuw zei Cynthia ‘er is veel gedoe’ terwijl haar blik verzuurde. ‘Je hoeft het niet op mij af te reageren’ zei Titi, ‘ik doe dit werk vrijwillig en ik ben klaar met je’. Het hoge woord was eruit en Cynthia liep weg terwijl iedereen die het niet verstond het wel begreep. Titi had zich die ochtend thuis al voorgenomen om per 1 juni ontslag te nemen maar eigenlijk wilde ze meteen wel weg. Er lag echter nog een stapeltje kleding op kantoor van woensdag dat ze graag mee naar huis wou nemen. Titi heeft haar grens aangegeven, bleef tot het einde van de ochtend en rekende haar spullen af. Eliza van de eerste sortering wierp haar een liefdevolle blik toe voordat ze naar huis ging. Diego droeg bij met zijn belangstelling: ‘ga je wat leuks doen in het weekend?’ Ze ging naar zee ‘dat is toevallig’ zei hij en gaf precies wat ze nodig had. Ook de Oekraïense vrouwen met hun pogingen om ‘eet smakelijk’ of ‘fijn weekend’ te wensen gaven haar een goed gevoel.