Bonusbaas

1

Vandaag is Reisa met Momo bij de Windjes langs geweest, de familie van haar vorige bonushond Maya die vorig jaar is ingeslapen. Het bracht haar terug naar het moment waarop ze haar leerde kennen via de buurtwebsite. Ze had zich net ingeschreven voor een Hollandse Smous en stond op de – lange – wachtlijst voor een pup. Zo lang zonder hond vond Reisa geen fijn idee en toen ze de advertentie zag waarin iemand werd gezocht om Maya mee te nemen voor een dagelijkse wandeling hapte ze toe. Er waren meer gegadigden en al gauw hadden ze een groepsapp waarin Reisa het voortouw nam. Na een poosje was iedereen afgehaakt en ging ze bijna dagelijks, inclusief de weekenden met Maya aan de wandel. Het was in december 2017, anderhalf jaar na het overlijden van haar eigen hond waar ze het moeilijk mee had. De tranen stroomden over haar wangen tijdens de eerste wandelingen door Sonnebeek met Maya, een bruine labrador op leeftijd. Ze was een avontuurlijke hond die niet elke dag hetzelfde loopje wou doen. ‘Gaan we nou alwéér die kant uit? ik dacht het niet!’ en zo leerde Reisa het park opnieuw kennen en de omgeving. Ze gingen overal heen, vaak nam ze de bus om vervolgens terug naar huis te lopen of een andere halte. De ontdekking van de Beverdijk hoorde er bij, vanaf de bushalte aan het einde van de nieuwe brug. Maya hield van water en zwom graag in de Meander, en wentelde zich daarna in het zand. Ze heeft haar meegenomen naar Schiermonnikoog, de zeehond, waar ze helemaal in haar element was. Ondertussen groeide de band met Diny, Mathieu en de kinderen, met name de jongste die nog over de grond kroop. Teuntje kreeg het voor elkaar om altijd de deur open te maken als Reisa aanbelde en ze maakte vaak een praatje met Lilian, de nanny. Ze heeft hem zien groeien, net als de andere drie kinderen die elkaar in leeftijd keurig opvolgen. Vandaag was ze daar dus om kennis te maken met Zoey, de nieuwe golden doedel, een kruizing tussen een golden retriever en een poedel. Ze heeft het gezin een poosje niet meer gezien, de kinderen zijn weer gegroeid en er was Rietje, de nieuwe nanny. Zoals gezegd was Reisa daar met Momo, de boxer die meteen onder de tafel ging liggen. Meer dan een kennismaking zal het niet worden want Momo is nu haar bonushond, waar ook een familie bijhoort. Op de terugweg naar huis ging ging ze langs het visboertje om ansjovis te kopen, die pas heropend is na een sluiting van zes weken. Het was rustig daar, geen mens in de zaak en ze nam de verandering waar, tot het nieuwe gezicht er aan kwam. ‘Wat kan ik voor je doen?’ vroeg hij. Ze zei dat ze graag gemarineerde ansjovisjes wou, een specialiteit van de vorige eigenaar die gebleven is, en zag de gerookte meerval liggen, voor een andere keer. ‘De paling hebben we er uit gedaan’ zei de nieuwe visboer’, ‘mooi, want die lust ik niet’. Ze hoefde niet te betalen en vroeg waarom dat was, ’toch niet omdat ze niet meer goed zijn?’ ‘nee, wij gaan voor kwaliteit, zomaar.’

2

Reisa liep met Momo langs de Meander die vlak langs de begroeide oever staat, die nog net begaanbaar is. De hond loopt af en toe het water in om een slokje te drinken en ze ontmoeten twee meisjes met een jonge zwarte hond die hun strak aan de lijn toeblaft. ‘Je mag hem best loslaten hoor’ terwijl ze hen passeerden, ‘hij is niet zo goed met andere honden’ maar ze maakte de riem toch los. De hond stoof op Momo af die rustig bleef pootjebaden, terwijl hij bijna uit zijn dak ging en heen en weer ging rennen. Het leek wel alsof hij zijn energie kwijt kon, eindelijk zo blij was ie, ook dat zij zo rustig bleef, waar Reisa een beetje verliefd van werd. Na een poosje vond ze het welletjes en liep door, hij kwam achter hun aan maar zijn baas riep en hij luisterde. Het gebeurde nog een paar keer tot aan de levensboom, een grote wilg die daar sinds de eeuwigheid staat. Na een korte pauze op de krib waarin ze haar appel at en Momo’s vacht borstelde liepen ze door tot het bruggetje over het uitloopgebied. Daarna een stukje over het verharde pad en weer terug langs de rivier zodat ze een lus liepen.

Lenie en Simon waren nog maar net thuis van hun afspraak in Rijnstate bij de specialist om de nieuwe knie te bespreken die ze vorig jaar heeft gekregen. Sindsdien is Reisa bonusbaas van Momo en heeft haar toen bijna dagelijks meegenomen naar Zwanenhof, aan de overkant van de rivier. Het is haar tweede nieuwe knie van hetzelfde been omdat de eerste niet goed was. Die was aan vervanging toe vanwege de één of andere bacterie en dat was niet eenvoudig. Paul van de hondenuitlaatservice vroeg haar of zij dit wou doen, vorig jaar zomer toen Maya nog leefde, maar niet voor lang. Ze wou het wel en zo gezegd zo gedaan want het klikte meteen toen ze gingen proeflopen op het Zypse Veld. Momo is een lieve, gevoelige hond met een rugzakje dat goed gevuld is met ellende wat je terugvindt in haar gezondheid en gedrag. Ze werd aangeboden op Marktplaats en godzijdank gevonden door mensen met een groot hart voor boxers. Een boer had met haar willen fokken maar ze werd niet loops en was graatmager. Ze heeft allerlei allergieën waar ze medicijnen voor krijgt, een bacterie in de oren en een gevoelige maag.

Reisa heeft vaak mee mogen maken hoe vriendelijk Momo met andere honden omgaat. Opdringerige types gaat ze niet uit de weg maar likt hun grote bek, heel anders dan Maya die hen flink van katoen kon geven. In het bos hoort ze haar amper omdat ze zo elegant loopt, niet zoals Maya die haar poten ‘boem boem’ stevig in de bosgrond stampte. De eerste maanden heeft Reisa haar aan de riem gehouden, omdat ze schrikachtig was in het verkeer. Bij elk kruispunt tot aan de brug bleef ze een poosje staan zodat ze de situatie kon overzien, wat een automatisme werd. Als er iemand achter hen loopt, dan kijkt ze alsmaar achterom en blijft staan, tot de persoon voorbij is. Ook in het losloop gebied hield Reisa haar strak omdat ze haar nog niet helemaal vertrouwde. Ze neemt haar nu mee de bus in en dat vindt ze leuk, wat Reisa merkt aan haar kalmte en nieuwsgierigheid. Mensen willen haar graag aaien maar dat is een brug te ver en wil ze wel eens gaan grommen. Daarom zitten ze meestal helemaal achterin waar het minder druk is, net als met Maya, maar met een andere reden: die geurde zo sterk.

Eenmaal bij Lenie en Simon kwam ze goed op gewicht en werd ze loops, vier jaar oud, inmiddels vijf en zij hebben haar laten steriliseren. Ze gaan elke dag naar de hei met haar waar ze los mag lopen, Reisa hoort de verhalen. Ze kletsen altijd over vanalles en nog wat maar deze keer – gisteren – was iedereen beduusd. Simon vertelde dat er niet zo’n beste ontwikkeling is en Lenie was boven, die kwam naar beneden en vertelde dat het helemaal niet goed gaat met de knie. Het weefsel is ontstoken en er zit niet meer voldoende bot voor bevestiging van de prothese. Ze komt waarschijnlijk in de rolstoel en dat is moeilijk te bevatten voor haar die zo graag loopt, en ook Reisa is van slag. Simon loopt niet meer zo gemakkelijk en zeker niet met zijn vrouw in een rolstoel. Het houdt haar bezig en daarom is zij vandaag en gisteren terughoudend, ook tijdens de meditatie in de Zendo. Het is Hemelvaart, een rustige dag waarop ze alleen gaat wandelen en wellicht een kaarsje zal opsteken in de kapel van de Sint Maartenskerk aan de Keitjesweg.